Maria’s Mooie Mensen – week 45 - 2014
Regelmatig zie ik ze voorbijkomen: de reclames van Piet Paulusma met de leus: ‘weer of geen weer, Piet is er altijd en heeft nooit een dag vrij’. Ik moet dan altijd denken aan onze eigen weerman Johan Kamphuis. Hij werkte ooit nog voor de immer op de buis aanwezige Piet en heeft daar blijkbaar een goed voorbeeld gekregen, want de keren dat Johan het weerbericht niet kan verzorgen zijn ook zelden te noemen. Op maandag is het hier vaste prik: het weerbericht rolt binnen, ik lees het door en deel vervolgens een kantoor verder mee wat ze kunnen verwachten de komende week. Mededelingen van ‘de korte broek kan weer uit de kast’ tot ‘waterkou is wat ons wacht’ worden dan standaard afgesloten met ‘want Johan zegt het’. Soms is het blind gaan op dit weerbericht wel eens lastig. Zo heb ik Johan ook wel gebeld met de mededeling dat ik kou zat te lijden in een t-shirt, omdat hij had geschreven dat het t-shirt-weer zou worden. Zijn verweer dat in Zuidhorn, toch zeker een dikke 15 kilometer van Roden, wel de zon scheen, leverde een leuke discussie tussen ons op, waarbij we besloten: niks zo veranderlijk als de mens en het weer. Deze zomer moest men op kantoor het zonder mijn samenvatting van het weer doen, toen bleek dat het weerbericht het ook even zonder Johan moest stellen. Johan, altijd kerngezond en zeer sportief, belandde zomaar in het ziekenhuis met een longbloeding. En hoeveel de zon ook scheen daar in Italië, na zo’n smsje krijg je het toch even heel koud. Ik nam me stellig voor het samen met dochterlief geplande bezoekje aan Johan bij thuiskomst echt eens waar te maken. Waarom dat er uiteindelijk niet van kwam, kan ik zelf ook niet zo zeggen. Druk met werk, druk met kind en dan schuift het maar verder. Eigenlijk belachelijk als iemand het van zover heeft moeten halen. Bovendien: dochterlief is alweer elf maanden, dus met beschuit met muisjes hoef ik al niet meer aan te komen. En daarom besloot ik afgelopen week eindelijk eens de daad bij het woord te voegen en een afspraak in te plannen. Johan laat me weten dat er niet alleen koffie, maar ook nog eens een cadeautje voor de kleine meid wacht. Zonder dat hij het zelf weet, heeft hij mij onlangs al blij gemaakt. Johan is namelijk een zeer trouwe, maar ook bij tijden kritische lezer van mijn columns. Pas na een jaar liet hij me weten dat hij ze kon gaan waarderen en ook bij mijn babyverhalen zette hij weleens zijn vraagtekens. Tot ik laatst zomaar ’s avonds een berichtje binnen kreeg: ‘Maria, je column. Ik sta bij de Albert Heijn en lees hem even snel. Ik moet er van huilen’.