Maria’s Mooie Mensen week 46 “15

maria's mooie mensen

Een hip en vaak zeer geliefd programma als ‘The Voice’ of ‘X-factor’ kan ons thuis maar weinig bekoren, maar voor een foutere versie als ‘K3 zoekt K3’ gaan manlief en ik maar wat graag klaar zitten. Aangezien er een vakantie tussendoor kwam, waren we de laatste weken genoodzaakt zowel de vrijdag- als zaterdagavond een aflevering te kijken om onze achterstand in te lopen. Voor ons geen probleem: elke keer weer is het gieren van de lach om de Belgische uitspraken en de droge humor van ‘Gertje’. Voeg daaraan nog eens een hysterische Gerard Joling toe en een jonge Belgische presentator die maar wat verlegen is met de aandacht van zijn homoseksuele oudere Nederlandse collega en wij liggen continu in een deuk. Uiteraard kijken we niet alleen om te lachen. Wie de nummers van dit trio eenmaal in zijn hoofd heeft, komt er nooit meer vanaf en zal merken dat hij ook een dag later nog ‘wie heb ik aan de lijn’ gilt als de telefoon over gaat. Ook dochterlief wordt langzaamaan ingewijd in het K3-bestaan. Ook zij doet prompt een afstandsbediening tegen haar oor als ze de kreet ‘wie heb ik aan de lijn’ hoort. Maar ook simpele kreten als ‘mama-sé’ zijn voor haar makkelijk mee te zingen en dus favoriet. Afgelopen weekend was de finale en zoals gewoonlijk voor zo’n show was deze weer veel te lang en vol met momenten voor het publiek om te stemmen. De belofte dat de opbrengsten volledig naar het goede doel zouden gaan, klonk prachtig, maar laten we wel wezen: het blijft een dure liefhebberij. Wil je een beetje verschil maken, zo is altijd mijn redenatie, moet je toch grof inzetten en dat loopt leuk in de papieren met bijna een euro per stem. Manlief’s redenatie is meestal anders: het is toch doorgestoken kaart dus stemmen blijft zinloos. Ik vermoed dat hij ditmaal wel eens gelijk kan hebben. Maar goed, we hadden dit keer een goede reden om ons toch even in te zetten. We hadden namelijk ‘onze eigen Klaasje’. Wij wonen dan wel niet in Lutjegast en zij ook wel niet meer, maar een kandidate die toch in dit dorp is geboren en getogen voelt ook een beetje van ons. We waren niet per se direct weg van haar, vooral vanwege haar antwoorden als zij de microfoon onder haar neus kreeg. Die waren namelijk zoals van iedere noorderling: kort, krachtig en direct. Maar gaandeweg gingen we juist deze nuchterheid waarderen en zagen we zelfs de humor in de drie woorden waarmee ze een Gerard Joling vaak wel van zijn stuk wist te krijgen. Tel daarbij op dat ze werkelijk prachtig kan zingen, een leuk dansje uit haar mouw schudt en ook wel een goed rolmodel voor dochterlief lijkt en u begrijpt: wij zaten nog net niet met de ‘We love Klaasje’ spandoeken op de bank. Pas na elven kwam dan het verlossende woord. Ikzelf had moeite de ogen open te houden, manlief was zo ondertussen wel klaar met alle vrolijke kinderdeuntjes. Drie jongedames namen de fakkel over van de oude garde. Én onder hen ónze Klaasje. Maar eigenlijk wisten we dat van tevoren al wel. Hadden we toch niet hoeven stemmen.

UIT DE KRANT

Lees ook