Maria’s Mooie Mensen – week 46 - 2014
Het is 13 december, dé dag van het Diner der Verleiding, 6.30 uur: voor de kledingkast twijfel ik: ik moet iets aan wat netjes is, maar ook feestelijk en niet té. Manlief en ik kijken elkaar aan: ‘kan dit?’, vragen we tegelijk. Op het werk zie ik dat ook collega Ronald er ook top uitziet. ‘Vanavond is het zover’ begroeten we elkaar. ’s Middags 15.00 uur: ik stap uit bij Hotel Aduard voor een laatste check. Jenze en Minke Kingma zien er, evenals de door hun klaar gezette zaal, tot in de puntjes verzorgd uit. Terwijl Minke honderduit vertelt over het prachtige uitzicht vraag ik me af of ik de enige ben bij wie de zenuwen opspelen. Over een paar uur zitten hier vijftig man die allemaal komen met maar één doel: genieten. Hoewel ik er zin in heb, vraag ik me ergens af of wij onze belofte waar kunnen maken. Ondertussen komt collega Ronald voorrijden met een auto tot de nok toe vol gestouwd met Kerststerren. Een cadeautje voor de aanwezigen dat in elk geval een lach op mijn gezicht tovert. Dan het moment van de waarheid, 16.30 uur: ik haal nog eens diep adem voor ik de bus instap bij Dalstra Reizen in Surhuisterveen. Manlief en mijn moeder rijden weg; zij wachten in Hotel Aduard waar ik uiteindelijk ook met een bus vol Diner-gangers aan zal komen. Arie Meijerman vergezelt me deze koude middag langs alle opstapplaatsen. We kijken elkaar nog eens aan en besluiten er vol voor te gaan. Onderweg komt het zweet me al snel op de rug te staan. In Kornhorn vrees ik voor gebroken heupen als ik de vier dames uit dit dorp aan zie schuifelen over het spekgladde ijs; in Grijpskerk zijn drie van mijn passagiers zoek en in Zuidhorn staat de rest ondertussen in min drie graden te vernikkelen. Het is ongeveer 18.00 uur als ik als eerste uit de bus rol bij Hotel Aduard. Wie later de videobeelden weer ziet, ziet op mijn gezicht de stress en schrik. Maar dan zie ik hoe alle Diner-gangers één voor één de bus verlaten. Blij en enthousiast groeten ze de burgemeesters en de hele familie Kingma die ze staan op te wachten. De avond start en meerdere keren verwonder ik me over de bijzondere sfeer die er hangt. De stress is vergeten, de spanning ben ik kwijt en wat is het gezellig. Sijtse Scheeringa treedt op, Sjoert van der Naald brengt een prachtig verhaal en de bus rijdt ondertussen heen en weer naar Zuidhorn om KUG te halen en te brengen. Als het 22.30 uur is en de zaal langzaam leeg stroomt, word ik door velen oprecht bedankt voor de prachtige avond. Hoewel dochterlief dan nog niet in ons leven is, hoop ik dan even dit bijzondere gevoel door te kunnen geven. Een volgende editie kan toch zeker niet ontbreken. Op 13 december 2014 echter, ben ik met hele andere zaken bezig. Dan pas vier dagen bevallen, lig ik om 6.30 uur in bed mijn prachtige dochter te voeden. Om 15.00 uur zit ik gezellig met kraambezoek en om 16.30 uur komt manlief weer thuis om zijn dochter gauw over te pakken. Het is 18.00 uur als we druk zijn met het kleine mensje klaar te maken voor de avond en nacht, maar om 22.30 uur denk ik nog even terug aan dat bijzondere Diner een jaar eerder. Een kaart valt de dag erna in de bus: ‘gefeliciteerd met je prachtige dochter namens de dames van het diner uit Kornhorn’. Er is geen twijfel mogelijk; volgend jaar gaan we er weer voor. En dan is het nu alweer november. Langzaamaan schuif ik al het werk opzij; er is nog een Diner te regelen.