Maria’s Mooie Mensen week 47”15
Het is op de kop af een maand geleden. Parijs blijkt populair. Een collega is net terug van een weekendje rondstruinen door de Franse hoofdstad met haar vriendinnen. Op de foto’s prijken alle bekende plekken: het Louvre, de Eiffeltoren en de Champs-Elysees. Op alle plaatjes louter lachende gezichten, ontspannen koppies én overal drommen mensen. Het weekend erna reist mijn broer af naar ‘la douce France’. Bestemming ook ditmaal Parijs. Thuis in Nederland druppelen via de heuse familie-app herkenbare plaatjes binnen. Macarons kopen, poseren voor de Moulin-Rouge en uiteraard ook even naar de top van de Eiffeltoren. Ook hier lachende en ontspannen koppies en op alle toeristische plekken veel mensen tezamen. Het lijkt een topbestemming en ook bij manlief en mij kriebelt het. Even struinen door de Parijse straten en al die zo voor de hand liggende bezienswaardigheden bezoeken, moeten wij ook nodig weer eens doen. En dan nu een maand later ziet de Parijse wereld er even anders uit. Eigenlijk de hele wereld. Want waar zijn we nog veilig? Wanneer zijn wij aan de beurt? En waar houdt dit op? ‘Je moet je leven niet door angst laten leiden’ is het wijze advies van mijn moeder als ik zeg dat Parijs even niet hoeft voor ons. Thuis aan de eettafel concluderen manlief en ik dat we laag in de risicozone zitten: we komen momenteel maar zelden in grote steden, zoeken niet vaak de mensenmassa op en het effect van zelfs een bom gooien op het kleine dorp waar wij wonen is waarschijnlijk zo minimaal dat het voor terroristen niet interessant is. Oké, angst moet dus niet regeren, maar dat valt niet mee. Want ook wij gingen eerder zeer regelmatig naar een concert en ook wij mogen erg graag een restaurant bezoeken. Waar gaat het heen als je zelfs bij dit soort hele normale activiteiten al moet vrezen voor je leven? Hoewel het treurig is, zag ik altijd alle toestanden ver weg van hier als iets in een andere wereld. Afschuwelijk wat daar gebeurt met zelfmoordterroristen, het verwoesten van totale steden en het uitmoorden van elkaar. Maar het bleef een ver-van-ons-bed-show. Beelden die via het nieuws binnenkwamen; niet voor te stellen als je in een land als het onze bent opgegroeid en leeft. En dan opeens komt het even heel dichterbij. Ook in ónze wereld kan het dus misgaan. Heel erg misgaan. En daar word ik toch heel erg bang van.