Maria´s Mooie Mensenweek 5

Wie mijn columns regelmatig leest, kan zich vast goed voorstellen dat ik voorlopig niet meer fulltime aan het werk ga. Hoewel mijn dochter me regelmatig uit mijn slaap houdt en bij tijden vreselijke poepluiers produceert, geniet ik voornamelijk met volle teugen van haar en wil ik graag de tijd houden om haar veel aandacht te geven. Aangezien het draaien van de redactie van de Streekkrant niet zomaar een baan is, maar eigenlijk iets waar je een beetje gek voor moet zijn, wordt het lastig deze twee te combineren. En dus gingen wij al ruim voor mijn bevalling op zoek naar een goede vervanger en opvolger. Zes maanden geleden begon deze barre zoektocht. In de eerste ronde startten wij vol goede moed. Uit de sollicitaties zochten we drie, in onze ogen, geschikte kandidaten waar we op een mooie zomerdag eens goed voor gingen zitten. Kandidaat A, laat ik haar zomaar noemen, sputterde al wat aan de telefoon toen ze uitgenodigd werd. Om tien uur bij ons op gesprek komen was wat lastig, want ze moest om twaalf uur in Haren zijn. Leek mij juist perfect te combineren en na het inzetten van wat overredingskracht ging ze overstag. In mijn oren klonk het al niet of dat ze er veel zin in had. En zo oogde ze ook, toen ze op de afgesproken tijd het kantoor binnenstapte. Zonnebril in het haar, slippers aan de voeten en gekleed in kleding meer geschikt voor de camping dan voor een sollicitatie ging ze er eens goed voor zitten. Hoewel ze geen ervaring had met kranten, sprak ze vol zelfvertrouwen uit dat ze geen probleem zou hebben een volledige krant te draaien. Het nieuws haalde ze toch zo van internet af? Het eerste kruisje stond al achter haar naam. De tweede volgde snel. Op de vraag waarom ze gesolliciteerd had, kwam het simpele “omdat ik een baan wil”. Zoals ik al zei; het runnen van de Streekkrant is niet zomaar een baan, nee, je moet een beetje gek zijn en een tik hebben om altijd achter nieuws aan te gaan en er geen moeite mee te hebben dat een krant nou eenmaal altijd doordraait; ook op feestdagen en in weekends. We schreven deze kandidaat A echt af toen ze ook nog eens tien minuten vulde met het vertellen over het westen waar ze met haar opleiding veel beter terecht kon, maar ja, daar kon ze momenteel geen baan vinden. Onze conclusie: mooi die kant op gaan. Het was het begin van een reeks mislukkingen op rij: kandidaat B bleek nog nooit een verhaal te hebben gemaakt, kandidaat C leek perfect maar besloot na twee weken bij ons aan de slag te zijn geweest zelf dat zij het niet zag zitten. Toen volgde kandidaat D, die verzoop binnen een week tot over haar oren in het werk, printte tot twee keer toe alle teksten opnieuw uit en had ook moeite om wat van een ander aan te nemen. Kandidaat E, bleek herstellende van een ziekte en nog niet goed tegen stress te kunnen, kandidaat F, had nog een opzegtermijn van twee maanden bij haar huidige baan en dat was vrij lastig aangezien ik toen al op punt van bevallen stond en na kandidaat G, die afhaakte vlak voor het tekenen van het contract omdat ze vreesde dat het toch teveel werk was, gooiden wij de handdoek in de ring. Inmiddels kan ik het heuglijke nieuws melden dat een meer dan goede vervanger/opvolger het gebied onveilig zal maken. Eentje die misschien ook een beetje gek is, maar zich ongetwijfeld met vol enthousiasme zal inzetten. En zelf? Ik val nog altijd onder dat kopje van ‘gekken en getikten’. Als ik de poepluiers even beu ben, ruil ik ze bij tijden met liefde even in voor een kladblok en pen.