Maria’s Mooie Mensen 243
maria's mooie mensen
Oudste dochterlief is inmiddels drieënhalf en is dus een heel ander kind dan het tweejarige meisje wat ooit begon op de peuterspeelzaal. Ik zie haar nog zitten die eerste dag: een klein meisje met een grote gele ketting om haar nek, want ze moest er natuurlijk wel mooi uitzien, haar verjaardags-bloemenjurk aan en nieuwe broodbak voor de neus. Spelen deed ze toen nog vooral alleen en knutselen ging haar nog een stuk moeilijker af. Inmiddels is ze één van de oudsten van de groep en lijkt het erop dat ze samen met nog drie dames aardig de scepter zwaait. Ik begreep al dat één van de dames onlangs nog een fikse time-out op de bank moest uitzitten, omdat die was verzand in een discussie met de juf over wie de baas was. Gelukkig hebben wij dat probleem al lang geleden ondervangen met het begrip ‘kleine baas’ wat wel de status van het baas-zijn evenaart, maar in feite nét niks inhoudt. Ook papa heeft al moeten ervaren dat mama immer ‘grote baas’ is, want daar herinnert mevrouw hem regelmatig haarfijn aan. Maar goed, die dames op de peuterspeelzaal dus, hebben het hartstikke leuk daar met elkaar. Ze spelen heksen, maken moddersoep in de zandbak en knutselen de mooiste kunstwerken in elkaar. Bijna immer gehuld in de meest flitsende jurken of zwierige rokken zoeken ze elkaar al snel elke dinsdag- en vrijdagochtend op. Hartstikke leuk om te zien, maar dit plezier leidt inmiddels ook weer tot een nieuw probleem in het peuterleven. ‘Ik ga niet naar de basisschool’ klinkt alweer een aantal weken in ons huishouden. En dé manier om dat voor elkaar te krijgen is volgens dochterlief simpel: ‘ik word gewoon niet groot’. In eerste instantie heel grappig, aandoenlijk ook en hé, ze kleedde het ook goed in door te stellen dat ze dan ook voor altijd mijn kleine meisje zou blijven. Nou welke moeder zou dat nou niet doen smelten? Totdat de volgende stap in haar plan tot uitvoering werd gebracht en dat was niet meer eten. Want zoals ik haar elke maaltijd voor hou: van goed eten groei je, dus wil je niet groeien, dan moet je gewoon niet meer eten. Goed bedacht, knap geredeneerd, maar wél een probleem voor mama. Eentje die ik overigens snel weer kon tackelen door dus ook alle koekjes en snoepjes achterwege te laten, want wie niet wil eten, die gaat ook echt niet meer eten. De hongerstaking is weer ten einde, helaas is de kreet ‘ik ga niet naar de basisschool’ nog niet uit haar repertoire. Hoe ik ook mijn best doe deze volgende stap te verkopen, mevrouw blijft koppig en eigenwijs. Nieuwste troef zijn haar juffen. ‘Juf Grietje en juf Aaltje kunnen toch niet zonder mij’, beweert ze nu, ‘dan missen ze mij zo en worden ze helemaal verdrietig’. Mijn moeder dacht de oplossing te hebben gevonden en zei tussen neus en lippen door dat de juffen toch ook ouder werden en misschien ook wel eens moesten stoppen als juf. Iets wat mijn dochter bijster interessant vond. En nu vraag ik me dus af hoe ik na haar hongerstaking en groeistop nu weer moet gaan verklaren op school waarom dochterlief telkens aan de juffen vraagt of zij al oud zijn en of ze het allemaal nog wel volhouden.