Maria’s Mooie Mensen 264
maria's mooie mensen
Vooroordelen. We hebben ze allemaal en hebben er allemaal wel eens mee te maken. Het is één van de grootste uitdagingen in het opvoeden en één van de belangrijkste lessen die ik mijn kinderen mee wil geven: hou een open blik. Hoe moeilijk het ook is, beoordeel een ander niet puur op die buitenkant of het beeld wat je denkt te hebben. Zelf betrap ik mezelf er ook nog wel eens op me toch weer te laten foppen door die buitenkant. Manlief, een stuk korter voor de kop dan ik ben, doet dan vrolijk mee. Zo zie ik ons nog staan: oudste dochterlief was een weekje of zes, we sliepen niet bepaald lekker, hadden net de drukke Kersttijd op het werk achter de rug en moesten ons voor het eerst melden op het consultatiebureau. Het was een uurtje of half negen en wij konden echt wel leukere dingen bedenken. Tegelijk met ons kwam een ander stel aan op het bureau. Ogenschijnlijk hadden zij van de lichte tegenzin die wij voelden absoluut geen last. Blij met hun meisje, blij met het feit dat het kind het goed deed, blij met alle op- en aanmerkingen die ze kregen en überhaupt blij ingesteld waren ze aanwezig. Ze oogden wat slordig, vieze modderlaarzen aan, oudere kleren, baardje, dat beeld. En wij lieten ons foppen. Het slaapgebrek en de irritatiefactor die op een consultatiebureau toch al hoog is, deden ons hoofdschuddend naar het stel kijken die helemaal opgingen in hun eigen baby. ‘Oh, oh, Wiesse-Wies, wat ben je toch een wonder’, kirden ze en dít besloten wij, waren totaal geen mensen voor ons. Maar het lot had absoluut anders voor ons bedacht en elke keer weer als we ons op het bureau moesten melden, troffen we deze mensen. Een kans gaven we ze nooit. Tótdat onze dochter twee werd en naar de peuterspeelzaal ging. En ja hoor, uiteraard kwam ze in de klas bij Wies. Opnieuw een speling van het lot, want het meisje startte eerst in een andere groep, maar kwam na twee weken in verband met het veranderde werkrooster van haar moeder toch nog bij Olivia in de klas. Haar ouders bleken juist één van de weinigen die wél zin hadden in een praatje, die altijd goedgemutst waren en áltijd groetten en Olivia ook al snel bij naam kenden. De meisjes bleken op dezelfde dag jarig en goed met elkaar op te kunnen schieten. Ik zie ze nog gaan op hun derde verjaardag, hand in hand huppelend en zingend met hun feestmutsen op door de klas. Haar jongere broertje komt straks weer in de klas bij mijn jongere dames. Ik kan niet anders concluderen dan dat mij een stevig lesje is geleerd en wel die van de vooroordelen die ik dus alweer ras overboord heb gezet. Afgelopen week zelfs moest het er maar eens van komen: een echte speeldate voor de dames. Dolgelukkig wachtte mijn dochter hun Wies op en samen vermaakten ze zich prima. Haar moeder en ik konden ook prima door de bocht. Hoewel we absoluut anders in het leven staan, lopen we uiteindelijk tegen dezelfde dingen aan en hebben we elk zo onze zorgen en wensen. En we hoeven niet hetzelfde te zijn om elkaar te respecteren en te begrijpen en het zelfs gezellig te hebben. En gelukkig snappen onze dochters dat ook prima.
Vooroordelen. We hebben ze allemaal en hebben er allemaal wel eens mee te maken. Het is één van de grootste uitdagingen in het opvoeden en één van de belangrijkste lessen die ik mijn kinderen mee wil geven: hou een open blik. Hoe moeilijk het ook is, beoordeel een ander niet puur op die buitenkant of het beeld wat je denkt te hebben. Zelf betrap ik mezelf er ook nog wel eens op me toch weer te laten foppen door die buitenkant. Manlief, een stuk korter voor de kop dan ik ben, doet dan vrolijk mee. Zo zie ik ons nog staan: oudste dochterlief was een weekje of zes, we sliepen niet bepaald lekker, hadden net de drukke Kersttijd op het werk achter de rug en moesten ons voor het eerst melden op het consultatiebureau. Het was een uurtje of half negen en wij konden echt wel leukere dingen bedenken. Tegelijk met ons kwam een ander stel aan op het bureau. Ogenschijnlijk hadden zij van de lichte tegenzin die wij voelden absoluut geen last. Blij met hun meisje, blij met het feit dat het kind het goed deed, blij met alle op- en aanmerkingen die ze kregen en überhaupt blij ingesteld waren ze aanwezig. Ze oogden wat slordig, vieze modderlaarzen aan, oudere kleren, baardje, dat beeld. En wij lieten ons foppen. Het slaapgebrek en de irritatiefactor die op een consultatiebureau toch al hoog is, deden ons hoofdschuddend naar het stel kijken die helemaal opgingen in hun eigen baby. ‘Oh, oh, Wiesse-Wies, wat ben je toch een wonder’, kirden ze en dít besloten wij, waren totaal geen mensen voor ons. Maar het lot had absoluut anders voor ons bedacht en elke keer weer als we ons op het bureau moesten melden, troffen we deze mensen. Een kans gaven we ze nooit. Tótdat onze dochter twee werd en naar de peuterspeelzaal ging. En ja hoor, uiteraard kwam ze in de klas bij Wies. Opnieuw een speling van het lot, want het meisje startte eerst in een andere groep, maar kwam na twee weken in verband met het veranderde werkrooster van haar moeder toch nog bij Olivia in de klas. Haar ouders bleken juist één van de weinigen die wél zin hadden in een praatje, die altijd goedgemutst waren en áltijd groetten en Olivia ook al snel bij naam kenden. De meisjes bleken op dezelfde dag jarig en goed met elkaar op te kunnen schieten. Ik zie ze nog gaan op hun derde verjaardag, hand in hand huppelend en zingend met hun feestmutsen op door de klas. Haar jongere broertje komt straks weer in de klas bij mijn jongere dames. Ik kan niet anders concluderen dan dat mij een stevig lesje is geleerd en wel die van de vooroordelen die ik dus alweer ras overboord heb gezet. Afgelopen week zelfs moest het er maar eens van komen: een echte speeldate voor de dames. Dolgelukkig wachtte mijn dochter hun Wies op en samen vermaakten ze zich prima. Haar moeder en ik konden ook prima door de bocht. Hoewel we absoluut anders in het leven staan, lopen we uiteindelijk tegen dezelfde dingen aan en hebben we elk zo onze zorgen en wensen. En we hoeven niet hetzelfde te zijn om elkaar te respecteren en te begrijpen en het zelfs gezellig te hebben. En gelukkig snappen onze dochters dat ook prima.