Maria’s Mooie Mensen 291
maria's mooie mensen
Manlief en ik hebben ons huis voor een groot deel eigenhandig verbouwd. Van een jaren zeventig woning met originele Bruynzeel keuken, doorgeefluik, met groen sanitair en bloemetjesbehang in de badkamer en uiteraard vol schrootjes, hebben we inmiddels een lichte woning gecreëerd met veel ramen en een wat moderner interieur. De verbouwing bleek geen simpel klusje en hoewel het hier al jaren hartstikke leefbaar en zo goed als af is, zijn we nog altijd niet klaar. Onze laatste rommelslaapkamer stond wat ons betreft niet in de brand, maar toen onze jongste dochters elkaar als ze samen slapen om de beurt wakker bleken te gillen en van onze spaarzame slaap destijds helemaal niks overbleef, hebben we één van de dames naar deze ruimte verbannen. Zij slaapt sindsdien tussen de rommel, onder de laatste schrootjes in dit huis en in een ongeïsoleerde ruimte. Het wordt dus hoog tijd om ook haar een echte mooie meisjesslaapkamer te geven en dus worden de klushandschoenen weer opgepakt. Het lijkt wel alsof hierdoor onze ogen worden geopend en we ook de rest van het huis weer met kritischere ogen gaan bekijken. De afgelopen vier jaar met kleine kinderen in huis hebben zo langzaamaan zijn sporen nagelaten. En dan niet alleen de onschuldige sporen zoals de deur die nog niet eens afgeverfd is en inmiddels verdwenen is onder de kindertekeningen die erop geplakt zijn, maar ook de muren waarop tóch een verdwaalde potloodstreep is beland. Op plekken waar kinderhandjes veelvuldig even leunen is het strakke wit veranderd in een smoezelig plekje en de hoek waar oudste dochterlief in haar dwarse peuterjaren wel wat momentjes doorbracht is ook wel eens smettelozer geweest. Het is net zo’n slechte karaokebar waar je zolang je volop in de rook staat, denkt dat je best redelijk klinkt, tótdat die rook optrekt en het spaarzame publiek je opeens niet enthousiast maar geërgerd lijkt aan te kijken. Ook hier in huis trekt de rook van de drukte van de laatste jaren op en opeens lijkt het huis alweer aan een update toe. Van een gloednieuwe keuken is onze witte aanwinst opeens een keuken van zeven jaar oud die intensief gebruikt is. De badkamer heeft wat te lijden gehad onder schoonmakers die me bijgestaan hebben in alle babydrukte maar toch iets minder fanatiek poetsen dan je zelf zou doen. En waar ik twee jaar geleden allang blij was dat ik die brede kinderwagen in en uit huis kreeg, erger ik me nu opeens aan de zwarte strepen die menig muur heeft meegepakt tijdens mijn manoeuvres. Langzaamaan echter worden de dames groot genoeg om zo nu en dan ook eens de handen te laten wapperen. Afgelopen week begon deel één van de ‘training’ en stonden we samen ramen te lappen. Op zich een prima plan, totdat ze besloten de pas gelapte ramen opnieuw onder handen te nemen. En daarna nogmaals en nogmaals. Inmiddels heb ik het klusje af, heb ik meer beweging gekregen dan me lief was, maar kijken wij nu wel door extra blinkende ramen. Deel twee van de training wacht ik nog maar even mee.