Maria’s Mooie Mensen 295

maria's mooie mensen
Wie geen hooikoorts heeft, vindt dit ongetwijfeld een welvaartsziekte. Zelf zou ik ook geen spaan heel laten van al dat gezeur en gesnotter met daarbij van die rode oogjes die eruit zien alsof men dagenlang achtereen de kerstuitzending van All you need is love heeft gekeken. Maar aangezien ik al jaren wordt geteisterd door deze vreselijke ergernis, ben ik inmiddels heel wat milder in mijn mening. Vol verbazing zien mijn ouders mijn broer en ik ieder jaar in het voorjaar steeds een beetje zieker worden. Vroeger moest mijn moeder in allerijl vazen vol bloemen weggooien zodat wij tenminste een beetje in huis konden gedijen. Rode en tranende ogen, jeuk en het gevoel dat er zandkorrels in zitten, een keel die opzet en zeer doet, kriebel in mijn mond, non-stop niezen en heel veel gesnotter; niet veel blijft me bespaard zodra de pollen feest vieren. Al jaren puzzel ik wat af met pilletjes, druppeltjes en vreselijk gore neusspray. Ook dit jaar weer weet ik me weinig raad met mezelf. Ik heb fantastische medicijnen waar ik binnen tien minuten van opklaar. De zakdoeken gaan dan weer de kast in, de ogen kunnen opeens weer zonder zonnebril. Alleen, van deze medicijnen word ik een beetje wazig. Het is alsof er mist in mijn hoofd ontstaat waardoor ik me nét niet goed kan concentreren. Nou boeit dat allemaal niet zo als je een wasje staat te vouwen of een schommel staat te duwen, maar ik probeer nog wel iets meer met mijn leven te doen en dat wordt ernstig belemmerd deze weken. De gekste dingen doe ik wanneer ik deze medicijnen inneem en dat heeft zo zijn gevolgen. Ik stap rustig de deur uit zonder schoenen aan en ga vrolijk boodschappen doen zonder portemonnee. Gelukkig is manlief van de periodes van zwangerschapsdementie wel gewend bij tijden even naar de supermarkt te racen omdat ik daar weer eens zonder geld mijn kar heb lopen vullen. Mijn ‘good old’ iphone 6 – inmiddels al het vierde jaar in de running en dat is volgens mij vrij uitzonderlijk voor een mobiele telefoon – houdt zich wonderwel in leven na zeker zes smakkers te hebben gemaakt. Ik laat hem vallen als ik uit de auto stap; de ene keer keihard op de stenen vloer, een andere keer nog in de auto al. Ik heb hem al eens onder mijn stoel vandaan moeten halen, tussen de stoel en de middenconsole weten te peuteren en eenmaal heb ik gepresteerd het ding onder de autostoel van oudste dochterlief te laten vallen, maar dan nog wel op de gewone autostoel. We moesten tot drie keer toe het ding bellen voor we door hadden waar hij beland was. De huissleutels waren zeker drie weken zoek en bleken hetzelfde lot als de iphone beschoren. Uiteindelijk viste ik ze tussen de autostoel en de middenconsole weg; met dank aan de iphone wist ik de beste manier om dit voor elkaar te krijgen. Toen ik ook nog eens tevree oordruppels in mijn ogen liet vallen, omdat ik meende juist oogdruppels te hebben gevonden, was de maat wel vol. Drie dagen doorstond ik hevige koppijn, maar klaarde mijn hoofd weer op. Helaas is de hooikoorst meedogenloos. Langzaamaan liepen de tranen weer over mijn wangen en snoot ik weer tissueboxen vol. Als je dan ook nog eens wakker wordt met dikke rode ogen, een zere keel en vol hoofd, lijkt die mist in je hoofd wel weer aanlokkelijk. Het vlees is zwak; de pilletjes makkelijk door te slikken. Inmiddels is het gesnotter achter de rug voor nu en gedij heerlijk in mijn hooikoortsloze hemel. Een beetje mistige hemel, dat wel.

UIT DE KRANT