Maria’s Mooie Mensen 306
maria's mooie mensen
Nou neem ik me elk jaar weer een paar dingen voor als we op vakantie gaan. Op één staat natuurlijk genieten, daarnaast hoop ik uit te rusten, veel en goed te slapen, lekker te ontspannen, samen veel plezier te hebben en lekker te eten. Dit jaar bleken die simpele voornemens toch een hele uitdaging. Je kunt als ouders wel denken je kinderen even mee te slepen naar Italië en alles goed te plannen, maar zo werkt het in de praktijk niet altijd. Bovendien: het zit niet altijd mee en gaat niet altijd zoals gedacht. Zo dachten wij op tijd te vertrekken, zodat de kinderen lekker in de auto zouden slapen. Heel dom van ons, want slapen in de auto, dát doen onze dames liever niet. Stel je voor dat je wat zou missen van de wereld. Met slechts een kort hazeslaapje op een dag die al om vijf uur ’s ochtends begon – en dat is voor mijn uitslaapkinderen écht geen normale tijd – kwamen ze ietwat chagrijnig aan in het eerste hotel. En daar bleek al hoe een reis nooit zo verloopt zoals gepland, want: de geboekte kamer was niet geschikt voor ons gezin. Een foutje bij de boeking, iemand had het verkeerd gezegd en daar sta je dan met je drie kleine kinderen. Uiteraard was het eind goed, al goed, maar wel nadat de dames hun laatste restje energie eens goed op de lobby hadden uitgeleefd en het humeur van papa en mama ietwat minder uitgelaten was. Heel wat files en nog een nachtje verder bereikten we onze eindbestemming en kon het grote genieten toch echt beginnen. Alleen dat slapen en uitrusten: nooit een keer. Geen middagslaapje verliep zoals het moest, geen nacht die niet gebroken was. Het bleek dat niet alleen tienermeisjes op ponykamp het leuk vinden in bed te keten; ook mijn tweejarige dames vonden het maar wat mooi hun gedeelde slaapkamer op stelten te zetten. Van knuffels gooien tot spenen uitwisselen en kijken wie er het hardst gekke geluiden kon maken, alles behalve slapen deden ze daar in die warmte. Het eindigde standaard met overmoeide meisjes, huilend door de rest van de nacht en jengelend door de dag heen. Toen op de tweede week ook nog eens een sluimerende oorontsteking uitbrak, waren de gebroken nachten wat meer plausibel, maar kon er definitief een streep door het plan wat uitrusten heet. De Italiaanse dokter stelde ons gerust: met een dag of drie zou ze wel weer de oude worden. Wij hadden toen nog welgeteld vier vakantiedagen op de teller. Gelukkig was er lekker eten, alhoewel het genieten daarvan niet altijd meeviel met dames die van vermoeidheid hun hoofd op tafel legden, vaak met de krullen maar net naast hun bord spaghetti bolognese in plaats van erin. Eén dag voor tijd gooide ik de handdoek in de ring; het werd tijd om op huis aan te gaan. En zoals manlief had voorspeld: als je thuis bent, mis je die vakantie dan toch. Met weemoed kijk ik de foto’s terug. Ik zie stralende bruine koppies van de kinderen, lachende gezichtjes en geen moment die we niet samen doorbrachten. En die wallen van papa en mama poetsen we wel even weg.