Maria’s Mooie Mensen 331

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik klimaatbewust ben. Uiteraard besef ik het belang van een gezonde en goede toekomst voor mijn kinderen, maar heel veel moeite doe ik hiervoor (nog) niet. Weinig vruchtbare pogingen stranden zonder enige volharding in ons huishouden. Onlangs probeerde ik de vleesloze dag te introduceren. Ik bereidde eens niet de door de dames zo geliefde cordon bleu, maar besloot ze een vegetarische kaasschnitzel voor te zetten. De discussie of dit wel of geen vlees was – ‘het smaakt anders wel naar vlees’ stelde oudste dochterlief – eindigde met een kordaat: ‘het is in elk geval niet lekker’. De poging te douchen met de kookwekker werd door de jongsten neergesabeld door zonder op te kijken te verkondigen dat ze ‘nog niet klaar zijn’ en me hun blote kont toe te keren. En afval scheiden? Het leverde ongemakken op van een huis vol fruitvliegjes tot aan een oppas die het hele systeem in de war gooide en ergens tussen die bakken vol schillen, stapels papier en zakken plastic en dan ook nog dat glaswerk dat wij altijd vergeten weg te brengen, ligt wel wat fanatisme om dit goed te gaan doen, maar we hebben dat deze winter nog niet weer gevonden. Gelukkig rijdt manlief een hybride auto en maakt dat nog ietwat van ons gebrek aan fietskilometers goed. Bijna verbaasd zie ik afgelopen week duizenden jongeren de straat op gaan voor ditzelfde milieu wat wij dagelijks dus wel ietwat verkwanselen. Dat blijkbaar onder deze tieners dit thema zo leeft, doet me de wenkbrauwen optrekken. Mopperend verkondig ik tegen manlief ‘een beter milieu begint bij jezelf’ en zie verbaasd hoe de ene jongere lachend verkondigt dat hij een half uur per dag doucht omdat het zo lekker is en een ander weer aangeeft meermalen per week een hamburgertje bij de keten haalt, want dat kan toch geen kwaad? Recht van spreken heb ik niet als we naar het milieu kijken, maar eerlijk gezegd was ook ik diegene die ooit ging demonstreren zonder echte reden. Een gratis uitje naar Den Haag leek mij ook wel wat toen ik nog middelbare scholier was en dus stapten beste vriendin en ik de bus in naar de scholierenprotesten tegen de Tweede Fase in het onderwijs waar wij verder weinig beeld bij hadden. Nou was ik vroeger echt niet te beroerd om op de barricades te staan. Zo heb ik ooit een twee dagen durende sponsorfietstocht georganiseerd om geld op te halen voor een aftands ziekenhuisje in Afrika, maar had ik totaal niet de illusie dat je als scholier enig vat zou krijgen op het onderwijssysteem in Nederland. Onze kostbare tijd, zo besloten wij dan ook, zouden we lekker besteden aan het winkelen in deze wereldstad, vér van het protesterende Malieveld. Tevree liepen we door de stad te banjeren toen we ontdekten dat we niet de enige waren die het Malieveld links lieten liggen. De protesten waren veranderd in grimmige rellen met eiergooiende jongeren die door de stad trokken. Eén verkeerde afslag en daar vlogen die eieren ons opeens om de oren. We kozen heel toepasselijk eieren voor ons shopgeld en bivakkeerden alsnog een middag op dit Malieveld. Tot een hervorming van het onderwijs kwam het niet; tot een nieuw gevulde kledingkast evenmin. En een carrière als demonstrant al helemaal niet.