Maria’s Mooie Mensen 341
Na een niet zo vlekkeloze start en nog een kleine strijd om de ‘ik kan prima in mijn onderbroek-poepen’ overtuiging te elimineren, wordt de zindelijkheid van mijn jongste dames door ons allemaal met groot gejuich ontvangen. Zelf zijn ze erg tevree met hun stapels nieuwe onderbroeken – met alle variaties van Elsa van Frozen erop, terwijl manlief en ik het luier verschonen nog geen moment hebben gemist. Onze bankrekening gedijt goed zonder de maandelijkse uitgaven aan de tientallen luiers die er alleen al per week doorheen gingen. En zelfs de postbode is opgelucht nu hij niet meer elke maand die door mij bestelde pakken luiers naar ons huis hoeft te slepen. Het ongemak van de ongelukjes die eerste weken en de stapels extra was die dat met zich meebracht is snel vergeten nu de dames niet alleen alles op de wc doen, maar zelfs ook alles álleen op de wc willen doen. De rust is bijna ongekend, bíjna. Wánt, er is er eentje die niet zo goed gedijt bij het vernieuwde en toegenomen toiletgebruik in ons huishouden en dat is wel het toilet zelf. Al vrij snel nadat we onze zindelijkheidstraining fanatiek hadden ingezet, begon deze te protesteren. Dat ene baby-billendoekje wat we nog wel eens hadden gebruikt en stiekem doorgespoeld was er blijkbaar toch eentje te veel. Een weekend lang bijna dook manlief onder de vloer gewapend met hogedrukspuit en ja hoor, ons toilet liep weer als een zonnetje door. Het geluk was helaas maar van korte duur. ‘De oppas’ concludeerden manlief en ik direct gezamenlijk en onmiddellijk hebben we alle nog rondslingerende baby-billendoekjes en het natte wc-papier bij elkaar gezocht en in de container gedonderd. Ditmaal ging manlief voor het grove werk en besloot de verstopping iets verder in de buis te zoeken. ‘Even een tegeltje uit de oprit halen hoor’, begon hij nonchalant, tot ik weer een blik voor het huis wierp en er een aantal loopgraven tevoorschijn waren gekomen waar menig militair jaloers op zou zijn. Het euvel vinden bleek nog niet zo simpel en een weekend lang maakte hij buis na buis open en spoot zich een ongeluk. Met het wc-papier op het hoofd inmiddels en de moed der wanhoop in de schoenen wilde hij er de brui aan geven tot er toch nog een dikke prop doekjes loskwam en ja hoor, opnieuw konden we weer beneden op ons toilet. De opluchting was groot, want van achter uit de tuin bleek voor de jongedames de wandeling naar het toilet helemaal boven vaak net té lang en opnieuw waren de ongelukjes niet van de lucht. De wasmachine draaide weer overuren en bijna begon ik naar de luiers te verlangen. Heel tevree maakten we weer twee weken lang gebruik van ons toilet tot ik weer een verdacht geluid hoorde bij het doorspoelen. Ditmaal geen loopgraven meer, geen manlief onder de vloer. Ik heb me niet bedacht, de telefoon gepakt en de echte profs gebeld. Degenen die niet met wc-papier op het hoofd uit mijn oprit opduiken. Tien minuten kostte het ze om mijn toilet weer fantastisch te laten weglopen en ons uit de illusie te halen: deze rioolbuis is simpelweg af. Eén dag werk en dan zijn we voorgoed probleemloos. Het kost wel wat. Ongeveer vijftig pakken luiers om precies te zijn.