Maria’s Mooie Mensen 344
In de oneindige strijd tegen de hooikoorts besloot ik dit jaar eens wat nieuws te proberen. Pillen van de drogist voldoen al jaren niet meer en pillen van de huisarts bevallen al jaren slecht. Dit jaar besloot ik, zou ik korte metten maken met de oneindige stroom aan niesbuien en de jeuk aan mijn ogen en gehemelte. Ik ging naar een bio resonantie-therapeut en zonder in details te treden kan ik zeggen dat dit enigszins vaag is, maar het doel heiligt alle middelen, dus daar zat ik dan met koperen ballen in mijn handen terwijl een soort van wiggelroede me vertelde waar ik allemaal niet allergisch voor was. Dat bleek een heleboel en het verhaal dat maar liefst 95% van de mensen geholpen was met deze therapie stemde me optimistisch. ‘Die andere 5%?’, durfde ik toch nog te vragen. Die bleken zeer lastig te helpen. Terwijl de lijst met pollen waar ik allergisch voor bleek langer en langer werd, gingen die feiten maar lastig uit mijn hoofd. Wat bleek ook: ik was allergisch voor veel soorten fruit. Koren op mijn molen, want al van kinds af aan heb ik van nature een afkeer van fruit en toch ben ik inmiddels al 35 jaar zonder echt grote problemen of vaak ziek te zijn. Volgens de testjes van deze therapeut echter ook met een tekort aan zo goed als alle vitamines, dus daar moest wel wat aan gedaan worden. Aangezien ik alweer drie weken zonder hulpmiddelen hooikoortsvrij was, hing ik aan haar lippen en dus moesten de vitaminepillen – ‘een echt heel goede multivitamine’ – direct aangeschaft worden. Ik toog naar de gezondheidswinkel en liet me daar de ‘Mercedes’ onder de multivitamines aansmeren. Wat zou ik me fit gaan voelen. Blij opende ik ’s avonds het potje waarbij tóen pas mijn oog op het plaatje ‘ware grootte’ viel; deze joekels ging ik nooit weg krijgen. Ik deed een dappere poging de pil in vier stukken te snijden, ging vervolgens voor acht, maar deze Mercedes bleek zeer moeizaam door mijn keel te glijden. Terug naar de gezondheidswinkel waar ze me allemaal uitlachten – ‘acht stukken?’ – en met pillenmaler op naar ronde twee. Als een ware Agatha stond ik elke avond deze Mercedes aan vitamines te verpulveren en zowaar: ik kreeg het weg. Wát zou ik me fit gaan voelen. En hoe anders bleek de waarheid. Want blijkbaar ben ik geen Mercedes-rijder en heeft mijn lichaam zich na 35 jaar verzoend met dit tekort aan vitamines. Elke dag meer voelde ik me belabberder en slechter. Het leek wel alsof ik pure drugs of een pepmiddel tot me nam. Vertwijfeld vroeg ik me af waardoor ik me zo duizelig en opgejaagd voelde tot mijn blik op dit potje vitamines viel. En inderdaad, ik liet ze staan en klaarde weer op. Voor mij voorlopig geen overschot aan vitamines meer, dan toch maar proberen wat meer fruit te eten. Zou alleen wel handig zijn als ik dan eindelijk eens van die hooikoorts af zou zijn. Want uiteraard blijk ik bij die 5% te horen, u weet wel, die 5% die zeer lastig te helpen is.