Maria’s Mooie Mensen 355
Er is iets geks met vakantie. Waar je een heel jaar eigenlijk best keurig in het gareel loopt, gaan op vakantie vaak alle remmen los. Maar liefst 50 weken lang bewaak je een ritme en zet je een wekker. Uitgaven worden gewogen, kinderen niet (te) veel verwend. De snoepkast wordt met mate gevuld, wánt: wat er niet ligt, kunnen we niet eten. En dan opeens als er 48 van die 50 bij tijden lange weken om zijn, begint het te kriebelen. Het wordt tastbaar die vakantie en de voorbereidingen gaan beginnen. En waar ik me alle weken voorneem niet teveel spullen mee te nemen, koop ik die laatste twee weken driest van alles in wat maar handig kan zijn. Het resultaat is dat wij vertrekken met zeker drie varianten zonnebrandcrème, elk een eigen aftersun want manlief houdt van spray en ik van crème, voor ieder kind vier verschillende knutselboeken, niet alleen een hoedje, maar ook een pet voor in de zon – die ze allemaal overigens altijd weigeren op te doen – en niet alleen een paar sandalen voor die 25 graden of meer dat het in Italië altijd is, maar ook nog eens slippers voor iedereen, schoenen voor het geval dat en voor mama nog twee extra paar sandalen. We nemen een medicijnentas mee waar je ú tegen zegt, want je zal maar diarree hebben, door een wesp worden gestoken of koorts hebben. U begrijpt: die auto zit goed vol als wij dan eindelijk vertrekken. Eenmaal op plaats van bestemming red ik het vaak een weekje om me nog een beetje goed te houden. Al jaren vertrekken wij naar hetzelfde hotel aan de kust waar ze erg lief zijn voor kinderen en wij een perfecte kamer hebben. Het is gelegen midden in een dorp waar elke avond wat te beleven is en ligt bovendien bovenop zo’n echt Italiaans strand waar de parasolletjes rijen lang naast elkaar staan en het druk, levendig en lawaaiig is. Allemaal zaken waar wij enorm blij van worden op vakantie, maar het grootste pluspunt is hét eten. Het eten in ons hotel is top, meer dan top eigenlijk. Drie keer per dag slepen we ons naar de eetzaal waar de serveersters zo dol zijn op onze kinderen dat ze platgeknuffeld en gekust worden en papa en mama in de tussentijd genieten van verse pasta die voor je neus gerold wordt, het lekkerste vlees en vis vers uit de zee, salades, hapjes en fan-tas-ti-sche toetjes. Een week lang lukte het me die rem toch nog een beetje te vinden. Ik at alles, maar niet te veel, bleef ver van de fris en nam ook genoeg ‘groenvoer’. Toetjes: zeker elke dag, maar die eerste week koos ik eentje en dat was genoeg. Maar zoals ik al zei: er is iets met vakantie waardoor alle remmen los gaan. Die tweede week sloop het er langzaam in: dat chocolade-lava-cakeje was zo goddelijk dat ik er nog eentje nam, de cola smaakte na een dagje strand opeens ook wel té lekker en ach een extra ijsje op het strandbedje kon ook wel. Ik kan u vertellen, van die drie paar sandalen, die gevulde medicijntas en al die knutselspullen heb ik geen spijt. Maar die corrigerende onderbroek die ik al wikkend en wegend tóch niet meenam, díe had ik dat tweede weekje best kunnen gebruiken.