Maria’s Mooie Mensen 465
Het ouderschap is iets wat je leert met vallen en opstaan. Er is geen gouden standaard; ieder heeft zijn eigen regels, gebruiken en maatstaven. Ik zie het zo: in ons huis leven wij zoals wij het fijn vinden. Mijn grenzen zijn ongetwijfeld anders dan die van andere moeders, maar daarom niet beter of minder. Zolang wij het samen thuis goed hebben, doen we het goed. Slapen doen wij allemaal in ons eigen bed. Heel zelden eens namen we een kind in bed, wat altijd weer resulteerde in een matig tot slechte nacht voor ons met een kind wat bijna overdwars in het midden onbezorgd lag te ronken. Slaap is ons heilig, dus aan dit soort nachten beginnen wij niet meer. De vraag is dan wellicht waarom wij besloten een extra groot bed aan te schaffen. Het is namelijk ook absoluut niet zo dat wij met zijn tweeën daar gretig gebruik van maken. Zowel manlief als ik zijn vooral in de avond vrij kouwelijk van aard, dus slapen doen wij het liefst bovenop elkaar. Aangezien mijn kant van het bed favoriet is, blijft zijn deel redelijk ongeschonden in de nacht. Het was zelfs zo erg, dat het goedkope budgetmatras waar we eerder op lagen, aan mijn kant langzamerhand een diepe kuil toonde en na ook nog eens twee zwangerschappen vervangen moest worden. Inmiddels kennen wij onze afwijkingen en draaien we keurig en gedisciplineerd met regelmaat het matras om nieuwe kuilen te voorkomen. Helemaal onbenut blijft het matras niet; twee keer per week maken we er goed gebruik van. Elke zaterdag- en elke zondagochtend kruipen de dames zodra ze wakker worden bij ons in bed. Een gewoonte die erin sloop toen de kleintjes nog maar klein waren en van uitslapen niet wisten. De keuze tussen om een uur of zeven ‘s ochtends in de winter al beneden te zitten of dan met zijn allen in het grote bed te liggen, was voor ons geen moeilijke. Er zitten wel wat haken en ogen aan dit gebruik, want voor de jongste dames ontaardt dit ritueel nog wel eens in een verbeten strijd wie naast mama mag liggen. In hun ijver de eerste (en op dat moment enige) te zijn, willen ze nog wel eens steeds vroeger en vroeger naast ons kruipen of tegelijk het bed uit rennen en elkaar bijna de hersens inslaan om dat felbegeerde plekje. Oudste dochterlief maakt zich er niet druk om; zij houdt ook zoveel van uitslapen in haar eigen bed dat ze geregeld de samenkomst in ons bed overslaat. Want hoewel het heerlijk is om even rustig wakker te worden in het weekend, liggen wij zelden tot de tien uur die zij vaak makkelijk haalt. De keren dat ze er wel bij is, voel ik me dan wel de koning(in) te rijk. Het feit dat er overal armen en benen onder die lakens slingeren en er haren in mijn neus kriebelen, neem ik meer dan voor lief. Zoals ik al zei: opvoeden leer je met vallen en opstaan en dat kán heel onzeker en vervelend zijn. Maar dít soort momenten, dat iedereen tevreden en gezellig in één bed kruipt, dát zijn de momenten dat je zeker weet dat je het goed doet.