Maria’s Mooie Mensen 479

maria's mooie mensen

Kinderverjaardagen, is dat niet het mooiste wat er is? Onze oudste dochterlief is een hele goede jarige. Afgelopen week werd ze alweer acht jaar! Zij is altijd vastbesloten alles eruit te halen en straalt consequent vanaf het moment dat we haar zingend uit bed halen. Bijna ieder cadeau wordt met gejuich geopend en kreten als ‘die wilde ik zo graag’ zijn niet van de lucht. Ze gaat standaard in haar meest mooie kleren naar school en draagt het jarig zijn de hele dag uit. Als moeder is er niks heerlijkers dan dit een dag te aanschouwen. Het kinderfeestje wat onvermijdelijk volgt, staat niet per se op mijn lijstje met mooiste momenten van het jaar. Alhoewel: ook dit is echt genieten, maar óók hard werken. Nadat ik twee jaar lang in mijn eentje een groep kleuters liet koekhappen en zaklopen en dat tweemaal eindigde met een huis wat op zijn kop stond en een migraine aanval voor mij, besloot ik eens ontlast te willen worden. Ik regelde een goochelaar, maar helaas was Corona ons voor vorig jaar en kwam er geen feestje. Dit jaar moest het wat ons betreft maar hoe dan ook doorgaan. We hebben inmiddels ook allemaal Corona gehad; dat maakte de keuze ook wat makkelijker. Misschien kon het na zolang uitkijken naar deze goochelact ook alleen nog maar tegenvallen. Of misschien waren de kinderen inmiddels toch alweer zoveel ouder dat het niet helemaal meer in hun straatje lag. Ik zag in elk geval deze zaterdagmiddag zeven hele kritische koppies die de show als haviken volgden. De eerste truc ging van een leien dakje. Eén van de jongedames vervulde haar rol als assistente met verve – en een rode boei – en de rest lag dubbel om de grapjes. Maar trucje twee werd door iedereen met een ‘die ken ik al’ verwelkomd. Wat bleek: een klasgenoot had een spreekbeurt over goochelen gegeven en deze specifieke truc destijds volledig uitgelegd. Ze kenden de truc zelfs zo goed, dat de kinderen een loopje namen met de goochelaar in plaats van andersom. Deze laatste bleef lachen, al meende ik dat het als een boer met kiespijn was. Even was ik bang dat de show een blamage zou worden, maar het bleek: deze jongen kon echt wel wat. Er volgde een dobbelstenentruc waarvan we allemaal zeker wisten hoe en wat, maar we deze bewuste dobbelsteen – eentje van het formaat ‘die zie je niet over het hoofd en die past niet in de mouw’ – nooit weer konden vinden. Manlief moest het mij later uitleggen, maar ook ik had geen idee waar de beste man zo’n grote dobbelsteen toch had gelaten. Vervolgens splitste hij de groep en leerde het ene deel een truc, waar de rest vervolgens met boter en suiker intrapte. De tien punten waren toen wel binnen. Toen hij ook nog eens een vuurtje aanstak ín huis en dat eindigde zonder brandalarm maar mét een bak snoep, kon deze goochelaar niet meer stuk. Nadat iedereen weer veilig en wel thuis was gebracht en wij dit keer niet compleet afgedraaid weer op de bank zaten, kreeg ik nog een appje binnen van een andere moeder. “We hebben net al een goochelshow opgevoerd gekregen hier!” Ja, het was toch heel geslaagd. Heb direct even gepolst of deze goochelaar ook wat met kleuters kan. In april staat het volgende feest in de planning namelijk.

UIT DE KRANT