Een aantal klusjes komt elk jaar terug. Van die vaste items die niet kunnen ontbreken in een krant. De eerste baby van het jaar is er zo eentje. En elk jaar weer smul ik daarvan. In mijn eigen omgeving is er maar weinig babynieuws en het is ook wel weer erg lang geleden dat mijn meisjes in één arm pasten. Dus als ik dit jaar langs kan bij de eerste baby haal ik mijn hart op. Manlief ziet de voorpret argwanend aan. Iets met rammelende eierstokken en gebroken nachten. Geen nood, ook ik ben nog niet vergeten hoe pittig die eerste jaren met de tweeling waren. En ook ik ben dolgelukkig met ons gezin zo. Dus ik vergaap me wel aan het babygeluk van een ander, dan kan ik er zelf wel weer zonder. Het leuke is met deze eerste baby: moeders en ik kennen elkaar. Onze oudste dochters startten ooit in dezelfde kleuterklas en waren destijds onafscheidelijk. Die dames waren toen nog maar vier, mijn jongste dames toen nog maar twee en zij had er destijds ook nog eentje van één en eentje van twee. Als we dat hele spul tezamen hadden bij een speeldate van die oudste dames, dan hadden we nogal wat kinderen aan onze benen hangen. We verloren elkaar uit het oog na dat eerste halfjaar op school door een verhuizing en nu zien we elkaar weer, zij met een baby in haar armen, ik bewonderend, maar op gepaste afstand erboven. ‘De volgende keer worden we oma’, grapt zij als het tijd wordt om te gaan. ‘Ja’, grap ik terug, ‘nu de oudste acht is, is ze al op de helft van een scooter’. Opeens overvalt een ernst me: ‘je moet ervan genieten, want het gaat zo vreselijk snel’. Ik laat dit prachtige plaatje achter: broers en zussen op de bank tegen moeders aan, baby tevreden in de armen. Ook ik weet nog zo goed hoe ik dagen zo doorbracht. Heb ik genoeg genoten? Ik durf toch te zeggen van wel. Het is nog geen dag later als het leven laat zich van een andere kant laat zien. Piet Miedema, vader van de Struuntocht, is overleden. Al meer dan een jaar prijkt er een vast item op mijn ‘to do’ lijst. ‘Bij Piet langsgaan’ staat daar. Ik wilde altijd nog een kop koffie met hem drinken, maar die Corona. Als je ergens niet per ongeluk Corona wil brengen, is het wel bij mensen die kwetsbaar zijn. En dat was Piet helaas. Zo kwetsbaar dat hij ons veel te vroeg heeft verlaten. En nu is het te laat. Geen koffie meer bij Piet. De Struuntocht zal niet meer hetzelfde voelen. Ik denk aan de woorden van een dag eerder. Genieten. Dat is alles. Want soms gaat het veel te snel voorbij.
