Maria’s Mooie Mensen 492

Ik word weer een jaartje ouder en grappig is dat: hoe ouder je wordt, hoe minder je verjaardag om jezelf draait. Voor de kinderen is mijn verjaardag inmiddels meer een hoogtepunt dan voor mezelf, alhoewel je mij echt wel blij maakt met cadeautjes. Omdat de dames dit ook maar al te goed weten, zijn zij al weken van tevoren bezig met wat ze voor mij gaan halen. En omdat mijn hints bij manlief altijd maar moeizaam aankomen, vertel ik tegenwoordig graag aan oudste dochterlief wat er op mijn lijstje staat. De kleine dames nemen mijn ‘hadden ze die ook maar voor mij’-opmerkingen altijd wel erg voor waarheid aan en komen zo vaak met dingen aan die ze zelf fantastisch vinden en waarvan ze dus denken dat ik die mening deel. Ik moet dus oppassen dat ik niet bij elk paar sokken waar zij dolgelukkig mee zijn, roep: ‘hadden ze die maar in mijn maat’, want anders kan ik er donder op zeggen dat eenzelfde paar sokken op mij ligt te wachten op mijn verjaardag. Laten we wel wezen, met mijn straks 38 jaren, gezond en met drie mooie dochters, een leuke man, een fijn huis, een kachel die brandt en genoeg lekkers in huis, heb ik niks te klagen, laat staan te verlangen. Mijn wensen gaan uiteindelijk niet verder dan een keer langer in bed liggen – en dan is tot 8 uur al fantastisch - en een keertje niet koken. Wil niet zeggen dat de badbruisballen en het geurtje, wat elk jaar tot mijn ‘standaard-cadeau-pakket’ behoort, niet in goede aarde vallen. Hoe ouder je wordt, hoe meer je ook beseft dat je ooit wel jong was. Jarig zijn vond ik vroeger ook al heel erg leuk. Omdat ik precies één dag na mijn broers verjaardag geboren ben, zorgde mijn enthousiasme altijd voor grote uitdagingen voor mijn ouders. Je kon me namelijk niet zuurder krijgen als mijn dag er als een moetje achteraan kwam. Bezoek moest dan ook twee dagen achter elkaar komen en oh, wee, als ze dan zeiden: ‘daar zijn we wéér’. Het liefst stuurde ik ze dan rechtsomkeert, cadeaus wel even achterlaten graag. Aan mijn ouders ook de taak mijn verjaardag ook echt míjn verjaardag te maken. Zij moesten van mij altijd in die spaarzame uurtjes tussen de verjaardag van mijn broer en mij in, alle slingers omwisselen. Hoewel ik nu als een kleine tiran klink, genoot ik wel met volle teugen. In alle fotoplakboeken vindt je foto’s van mij op de tafel poserend in een nieuwe pyjama of dolgelukkig achter een lekker stuk taart. Ik denk dat ik dat eerste maar oversla dit jaar, maar dat tweede, dáár ga ik weer voor. Nou nog even zorgen dat de wekker wat later gaat en ik niet achter de pannen hoef en de dag lijkt me weer geslaagd. Ben benieuwd waar de dames mee aan komen. Ik neem aan dat die badbruisballen en het geurtje ook nu wel weer gegarandeerd zijn. Laat mij maar ‘stinken’, zullen we maar zeggen. Stinken en jarig zijn. Ik teken ervoor.