Maria’s Mooie Mensen 493
Terwijl de wereld meer en meer van slot gaat als het gaat om de corona-restricties, is de ijzeren greep van dit virus nog ontzettend voelbaar in ons leven. Al sinds januari worstelen wij met de bezetting in ons bedrijf en dat betekent voor ons menig gevallen gat dicht zien te werken. Alhoewel de regels versoepeld zijn, houden wij een strak regime in stand. Wie corona in zijn thuissituatie heeft, gaat maar mooi even thuiswerken. Want onze grootste angst was al die tijd dat we allemaal tegelijk ziek zouden worden en wie zou dan de kranten maken? Onze tactiek leek best prima te werken, want inderdaad: zodra er een ziek kind of een getroffen partner in beeld kwam, gingen we thuiswerken en zeker 90% van deze personen pakte vervolgens zelf ook een rondje corona mee. Zonder problemen vaak, wat zeker niet altijd zonder klachten betekent, maar het mooie is: we zitten inmiddels op een tweederde score aan mensen die het nu gehad hebben. Grote keerzijde is dat wij inderdaad de besmettingen onder ons personeel hebben uitgesmeerd. Dat was het plan, maar dat houdt dus wel in dat wij vanaf januari amper op volledige bezetting hebben gedraaid. Vorige week maandag grapten we hier nog tegen elkaar – op volle sterkte toen! – dat we zelf wel in de krant konden dat we eindelijk weer eens compleet waren, maar helaas ging ’s avonds de telefoon alweer met meer slecht nieuws. Die telefoon is sinds de laatste maanden wel een dingetje. Zodra hij in het weekend gaat, kijken manlief en ik elkaar bevreesd aan. Wíe zou er nu weer wegvallen. Het werd zo erg dat ik bijna niet meer wilde opnemen toen ik de naam in beeld zag van iemand die ik écht niet wilde missen op kantoor. We buffelen maar lekker door zelf en dat is wel even wennen na al die corona jaren waarin we soms zaten te springen om wat extra werk. Ik denk dat we zelden zo hard gewerkt hebben als de afgelopen maanden en dat terwijl januari en februari normaal onze rustigste maanden zijn. De dames horen iets vaker dan ons lief is nu: mama zit even te werken, daarna kom ik wel bij je. En grote extra uitdaging hierbij is dat ook zij allemaal om de haverklap thuis zitten. Dan heeft juf corona, dan de vervanger van de juf ook. Het is ongelooflijk hoe zo’n virus maar om zich heen blijft grijpen. Als volleerde collega’s weten de dames inmiddels wel wat ze moeten doen zo’n dag. Hup, om half negen richting kantoor en daar rustig achter de laptop kruipen. Ze halen een keertje extra cappucino voor mij en helpen vol energie alle prullenbakken te legen. Oudste dochterlief schreef zelfs een heuse sollicitatiebrief aan haar vader en mij en wilde maar wat graag de telefoon opnemen voor ons. De kleintjes slepen zonder problemen hun skeelers of stepjes mee om gelukkig niet te vaak het kantoor op stelten te zetten, maar lekker buiten rond om het pand te racen. En zo puzzelen we ons met elkaar door deze periode heen. En het wonderlijke? Hoewel corona ons leven nogal domineerd, doen we zelf totaal niet mee. Ik klop hem even af, voor ik volgende week wat anders op moet schrijven hier.