Maria’s Mooie Mensen 494

maria's mooie mensen

Ik weet niet of u weet hoe zeehondjes klinken, maar ik weet dat maar al te goed. Nou is het niet zo dat we onze halve kinderboerderij hebben uitgebreid met een stel van deze zeedieren, maar klinken onze jongste dochters geregeld zoals deze dieren. Of het nou ligt aan de vroeggeboorte, aan een matig stel longen of slechte genen; we weten het niet. Maar geregeld komt er bij onze tweeling een hardnekkig pseudo-kroephoestje op en dat is heel vervelend. Bij de ene gaat dit standaard vergezeld van oorpijn; de ander heeft vaak al snel last van de buikspieren door al het hoesten. Slapen is een crime met dit hoestje. Niet alleen voor hun, ook voor ons. Want dit hoestje is heel vervelend om te hebben, maar ook oh zo naar om naar te luisteren. Mijn moederhart kan het maar moeizaam verkroppen als ik de halve nacht hoor hoe ze om en om in hun bed liggen te blaffen. Vroeger was het ook nog wel angstig om naar te luisteren. Als kleine baby had één van beiden ook last van verborgen reflux. Dan kwam de voeding omhoog en liep in de luchtpijp. Ik haalde haar regelmatig redelijk blauw uit bed waarna de voeding wegzakte en ze weer kraaiend van plezier aan de dag begon. De schrik heeft er lang in gezeten. Eenmaal belden we zelfs de ambulance hiervoor, maar toen de broeders met toeters en bellen aan kwamen sjezen, lag mevrouw alweer haar vrolijke zelf te zijn in de box. Het pseudo-kroephoestje bleek een nieuw hoofdstuk in schrikmomenten in mijn moedersbestaan. Regelmatig check ik zo’n avond de slaapkamertjes of iedereen nog voelt zoals het moet. De trucjes met stomen onder een hete douche werken moeizaam; een dikke knuffel, wat langer opblijven en tegen me aan liggen en een extra kus blijken net zo effectief. Vorige week vrijdag begon de ellende weer. Inmiddels geoefend zorg ik dan voor zo min mogelijk inspanning en veel rust. Na twee moeizame nachten horen we hoe de hoestjes losser worden en inmiddels lijken de zeehondjes ons huis weer te verlaten. Hopelijk gaan de prikkelbare buien ook snel weer de deur uit, want van de halve nacht liggen te blaffen worden de dames niet vrolijker. En op wie kan je je dan het allerlekkerste afreageren? Op je tweelingzus natuurlijk. Veel gehoord is de opmerking: ‘ze kijkt naar mij en dat wil ik niet’ en ook de gevleugelde opmerking ‘a-b-c ik kap ermee’ komt dit soort dagen te pas en te onpas voorbij. Onderweg kreeg ik een gouden tip van een andere moeder die ook met dit bijltje had gehakt. Elke winter vertrok dit gezin naar Curaçao waar haar dochter zo van opknapte dat ze hoestvrij de winter doorkwam. Klinkt als muziek in mijn oren. Of: klinkt als ‘hoestvrij slapende meisjes’ in mijn oren. Heb manlief alvast voorbereid dat ik mijn zinnen heb gezet op een rondje winterzon volgend jaar. Goed voor de dames, goed voor papa en mama.

UIT DE KRANT