Maria’s Mooie Mensen 499
We zijn volledig van ons geloof gevallen en hebben vorige week zo goed als elke week de fiets gepakt. Nou zijn wij ons bewust van de gevolgen voor het klimaat van autorijden, maar bleek het tot voor kort echt onmogelijk om met onze drie dames enigszins veilig met de fiets onderweg te zijn. Tel daarbij op dat ik het zelf doodeng vindt om met kinderen achterop te fietsen en het is opeens heel logisch dat we tot nu toe alles met de auto deden. Oudste dochterlief gaat echter alweer naar groep 6 volgend schooljaar en dan wordt het tijd dat ook zij goed in het verkeer leert meegaan. Opeens kan ik het dan ook op de heupen krijgen en dan móet er ook gefietst worden. Groot voordeel is dat de jongste twee zo mooi hun conditie wat opkrikken en wellicht komt het zwemdiploma nu ook binnen handbereik. Manlief moest er nog weinig van weten, maar heeft zich inmiddels neergelegd bij onze nieuwe fietsmanie. En zo’n manie houdt altijd weer van alles in. Opeens namelijk leken de fietsen van de dames wel erg klein. Of beter: de dames bleken nogal gegroeid sinds vorige zomer. Met de knieën boven het stuur uit zowat, fietste één van beide naast me en het griezelde me toe. Dus moesten er nieuwe fietsen komen, graag direct. Zuinige Hollanders die wij zijn, leek het ons handig dan direct voor twee maten groter te gaan. De te kleine fietsjes hadden we amper een jaar plezier van gehad, dus dat werd wel een hele kostbare zaak zo langzaamaan. Ik dook tweedehands ergens een prima exemplaar voor de ene op, moest manlief alleen wel door het half opgebroken Groningen heen. Hij was meer dan anderhalf uur onderweg en zul je altijd zien: eenmaal thuis bleek dit toch nét te hoog. Onze jongste donderde er binnen twee minuten af en wilde de fiets niet meer aanraken. Voor onze andere tweelingdochter regelde ik ergens anders een mooi tweedehands exemplaar – manlief weer door het half opgebroken Groningen heen – en hallelujah, met zachte dwang kregen we die wel op de twee maten groter. Met een maar: ze wilde namelijk alleen in de tuin op haar grote fiets. En zo fietsten we alsnog met twee dames die met de knieën boven het stuur uitkwamen. Het bleef me toe griezelen. Desondanks maakten we heel wat fietsmetertjes. Eén keer zelfs ging ik er alleen met de dames op uit. Oudste dochterlief waakte voorop als een havik over haar ene zusje, terwijl ik de andere naast mij bleef aanmoedigen aan te sluiten aangezien deze dame meer kletst dan trapt. De overwinning was zo groot voor ons allemaal dat we er thuis een smakelijk ijsje op hebben gegeten. Of we de fietsmeters van vorige week nu weer evenaren durf ik nog niet te zeggen. De ene klaagde over zere billen, de ander had last van haar been. Oudste dochterlief maakte nog een stuurfoutje en eindigde met opengehaalde knieën. Zelf kwam mijn rug ook moeizaam uit de strijd. Maar het begin is er, zoveel is zeker.