Maria’s Mooie Mensen 501

Er zijn van die weken dat je meer uren aan het schoolplein spendeert dan je lief is. Nou is het in mijn normale bestaan al wel zo dat ik gemiddeld per week toch tegen de twee uur daar op die stoep doorbreng. Vooral oudste dochterlief heeft als gewoonte de school af te sluiten en komt regelmatig als één van de laatsten eraan kachelen. Of ze is wel redelijk vlot, maar dan moeten er allerlei ingewikkelde speeldates georganiseerd worden. Sowieso is het organiseren van de speeldates elke dag een logistieke uitdaging als je drie kinderen hebt die bij voorkeur niet allemaal óf thuis óf niet thuis spelen. Taxibedrijf mama doet goede zaken, alleen jammer dat het financieel niet loont. Maar goed, vorige week was het de week van de schoolreisjes en dan sta je daar aan dat plein eerst ’s ochtends om de overenthousiaste kids uit te zwaaien en ’s middags wacht je dan op een lege bus. Echt leeg is deze natuurlijk niet, maar de grap van de kinderen onder de banken stoppen en dan de ouders vertellen dat ze niet teruggekomen zijn, werkt nog altijd fantastisch. Er is geen leerkracht die hem niet weer van stal haalt. Oudste dochterlief ging wadlopen en zou rond kwart over drie terug zijn. Zoals het een goed moeder betaamt, stond ik ruim op tijd aan het plein. Ook manlief en de jonge dames waren mee. Daar had manlief alle tijd de koppies van onze jongste twee van boven te bestuderen en meende tot de conclusie te komen dat hij luizen zag in hun haren. Nietsvermoedend laadde ik het spul uiteindelijk in de auto, met mijn hoofd alweer bij de zwemles die we nog moesten halen en de vraag wat ik met het vieze goed dat oudste dochterlief mee terugnam van het wadlopen zou doen. ‘Ik heb slecht nieuws’, begon manlief op onheilspellende toon. Rap reden we in colonne naar huis waar de één na de andere dame op de kruk werd gezet. Zelf hadden we inmiddels ernstig jeuk op ons hoofd en ik had de telefoon al in handen om de zwemles af te bellen. Ooit presteerde manlief het om ‘de Mercedes onder de luizenkammen’ te kopen – voor de zekerheid om in huis te hebben – à vijftig (!) euro, maar zal je altijd zien: heb je die Mercedes nodig, kan je hem niet vinden. Terwijl ik wanhopig de koppies bij langs ging, zocht manlief zich een ongeluk. Tja, we zagen wel zwarte stipjes, maar echt een gevorderde luizenpluizer ben ik niet, dus is dit dan slecht nieuws? We zochten naar filmpjes en vreselijke voorbeeldplaatjes tot dan toch die kam boven water kwam. Bijna vol verwachting kamden we de zwarte puntjes eruit, legden ze op een papiertje, maar er gebeurde niks. Manlief mopperde zich een ongeluk over de krullen van de jongste twee die niet heel geschikt bleken voor een luizenonderzoek en met angst en beven bekeken we de lange lokken van oudste dochterlief. Maar hoe we ook kamden, geen van de zwarte puntjes leken echt te leven. Na een grondig onderzoek van ons hoofd, moesten we na 15 spannende minuten concluderen dat het loos alarm was. Als een malle pakte ik de zwemkleren en nog net op tijd kon ik bij het bad afleveren. Ik was weer heel wat grijze, maar gelukkig luisvrije haren, rijker.