Maria’s Mooie Mensen 508

Je hebt van die dagen met een gouden randje. Van die dagen waar je nog tijden een warm gevoel aan over hebt. Van die dagen waarin alles liefde is en geluk voorop staat. Van die dagen die je samen met de mensen om wie je geeft, doormaakt. Afgelopen zaterdag zou er zo eentje zijn. De jongste twee dames zouden afzwemmen, oudste dochterlief had vervolgens haar allereerste optreden. Manlief en ik en opa en oma zouden als trouwe supporters dit hele circus ook logistiek mogelijk maken. En natuurlijk zouden we onverminderd zitten te glimmen deze middag. Helaas kon één van de dames alle spanning niet meer aan. Onrustige weken op school, spanning rond de overgang naar groep drie en een moeizame zwemles door oververmoeidheid zorgden ervoor dat zij het afzwemmen niet meer zag zitten. Hoewel het niet minder goed was van haar tweelingzus die wel ging, zaten we met gemengde gevoelens aan de kant. Wij waren ook nog eens zonder opa, die thuisbleef bij de hond Joep omdat hij zomaar ziek was geworden. Desondanks was het alleen maar goud wat er blonk toen die ene dame maar wat trots haar diploma in ontvangst kon nemen. Rap sprongen we met nog natte haren de auto in, op naar het optreden van haar grote zus. Nog steeds zonder opa, want Joep leek niks beter te worden. Opnieuw zaten we te glimmen in het publiek. Fantastisch hoe kinderen kunnen genieten als ze op hun plek zijn en hoe heerlijk als ze zonder schroom een podium opstappen en laten zien wat ze kunnen. In een koor zong ons oudste meisje twee nummers en dat deed ze vol overgave. Zenuwen? ‘Eén procent’, zei ze stoer en ze keek blij het publiek in. Als moeder stroomt je hart dan even over. Even leken de tranen te prikken, maar het leek me ook nogal wat om nog jaren te moeten horen hoe je ‘al bij haar eerste optreden zat te huilen’, dus ik slikte ze dapper weg. Want dat er nog meer gaat volgen, daar twijfelen we niet over. We reden op ziekenbezoek langs Joep die nog steeds niet beter werd en sloten de dag af met een snelle hap bij de grote gele M. Het gouden randje was nog steeds daar waar het hoorde. Tot het met Joep alleen maar slechter ging. Hoewel we allemaal bekaf waren, bleven we thuis gespannen op naast de telefoon om te wachten op beter nieuws. Nieuws wat helaas niet kwam. De grote vriend van onze meisjes en onze Nero vocht een strijd die hij niet kon winnen. Weg was het dat gevoel van geluk, tranen kwamen in de plek. En dat gouden randje? Ver te zoeken. Buiten lichtte de hemel op in een wonderlijk schouwspel van kleuren én een gouden gloed. Terwijl wij verdrietig het telefoontje met slecht nieuws beëindigden, vielen uit die gouden lucht dikke druppels. Druppels gelijk de tranen die we met zijn allen even lieten gaan. Dag lieve Joep, bedankt voor al die fijne momenten, al die herinneringen met een gouden randje.