Maria’s Mooie Mensen 509

Zo in de laatste week voor de vakantie aanbreekt, begint het grote ‘verheugen op’ pas echt. Officieel zou nu ook het kopen van de laatste dingen die nodig zijn en het klaarleggen van start moeten gaan, maar daar zijn we nog even te druk voor. Maar dat ‘verheugen op’ kan gewoon tussen de bedrijven door en is al volop aan de gang. In mijn hoofd passeren deze weken allerlei herinneringen de revue. Al zolang als ik me kan herinneren nemen mijn ouders me mee naar het buitenland. Ik heb met manlief niet anders gedaan met onze kinderen. Wie denkt dat dit met jonge kinderen zonde is en dat ze hier toch niks van herinneren later, heeft het mis. Ik heb nog ontelbaar veel herinneringen aan die vakanties, zelfs aan die allereerste jaren. Toen nog met een bed op de achterbank, ’s nachts op pad en altijd eindigden we boven op een berg ergens in Oostenrijk. Mijn moeder had een voorkeur voor dit soort locaties en daardoor weet ik nog hoe we door de wolken heen reden, hoe imponerend onweer boven op zo’n berg is en hoe lastig het voetballen is in een tuin die vooral niet vlak is. Ik herinner me Toffifee, want dat kochten wij eigenlijk alleen daar, net als Nesquick bij het ontbijt en elke ochtend broodjes van de bakker. Toen we ouder werden, reden mijn ouders verder Italië in. We gingen naar het strand en we aten heel veel pizza’s. Ik herinner me die zomer dat ik elke dag op een opblaas Donald Duck in zee dobberde. Eenmaal aan land zocht ik naar kleine zeeslakjes. Wat me ook bijgebleven is: dezelfde jurk als mijn moeder aan. Gek hoe ook die kleine dingen nu nog steeds belangrijk lijken. Ik zie nog de Scrabble op tafel staan en wat werd er altijd veel gelezen toen. Toen ik ouder werd en mijn broer al niet meer meeging, namen we beste vriendin mee naar Italië. Het was nooit saai samen. Van die keer dat we meenden dat mijn moeders onderbroeken in een storm door de straat vlogen tot die keer dat beste vriendin bij het ontbijt iets te fanatiek door een broodje sneed en de warme chocolademelk zo over de witte muur getikt werd. We waren toch al de plaag van het ontbijt, want uitslapen was niet zo mijn ding en dus stonden we elke ochtend al voor die dichte deur te wachten tot we eindelijk wat te eten konden pakken. We deden aan zonnebaden volgens strak schema – een half uur ene kant en dan om naar de andere – en elke avond was weer een nieuwe modeshow. Helaas voor mijn ouders voelden we ons met zestien te groot om nog mee te gaan en gingen we geheel zelfstandig naar Lloret de Mar. Nog jarenlang gingen we samen, totdat we allebei gesetteld waren. Manlief en ik zetten de voorliefde voor Italië voort. Ik ben ontzettend blij dat ook onze kinderen nu al barsten van de herinneringen aan die vakanties in dit heerlijke land. Zij hebben het nu al over de ijscoman op het strand, snorkelen met papa, elke avond de draaimolen in en nieuwe schoenen kopen (traditie inmiddels). Hopelijk voegen we er ook dit jaar weer een paar mooie herinneringen aan toe.