Maria’s Mooie Mensen 515
Met de start van een nieuw schooljaar starten ook allerlei nieuwe verplichtingen. Oudste dochterlief is alweer in groep 6 begonnen en die overgang houdt in dat ze nu tweemaal in de week verplicht op de fiets op school moet komen. Op die dagen heeft ze namelijk gym en moet ze op de fiets naar de gymzaal. Dit is niet alleen een nieuwe verplichting in ons bestaan, maar een hele nieuwe uitdaging om rekening mee te houden. Voor de vaste lezers van mijn strookje hier in de krant is het vast geen verrassing dat ik niet zoveel met fietsen op heb. Los van mijn persoonlijke mening vind ik het ook nog eens redelijk afzien om drie jonge kinderen veilig door het toch wel drukke verkeer te loodsen. In de vakantie maakte ik alvast de nodige fietsmeters met ze en zag ze al eens vrolijk rechtdoor fietsen ook al roep je drie keer dat ze links moeten. Ze halen soms zomaar rechts en links door elkaar en ook een welbekend probleem in mijn colonne is dat de achterste niet aansluit waardoor de voorste twee zover weg zijn, dat ze mij met geen mogelijkheid meer horen. Ik besloot mijn afkeer van de fiets ietwat te lijf te gaan en gunde mezelf een nieuw zadel. Het oude was zo vreselijk smal en liep omhoog in het midden, waardoor ik altijd het gevoel had onder het fietsen op een puntje te moeten zitten. Een soort van prinses op de erwt, maar dan op de fiets, zeg maar. Manlief hoorde mijn wensenlijstje voor het nieuwe zadel vertwijfeld aan en vooral bij het punt ‘iets breder zodat mijn billen erop passen’, vroeg hij zich af of ik besefte dat dit wel een zadel bleef en fietsen niet op een bureaustoel gebeurt. Commentaar liet ik achter me, ik toog naar de fietsenwinkel. Met de auto uiteraard en gewapend met foto van het prinses-op-de-erwt-zadel. De vertwijfeling van manlief meende ik ook even bij de verkoper te bespeuren, maar vol goede moed liet hij me met een betere variant weer weggaan. Deze moest ik uitproberen en dan kwam ik later maar betalen. Leek me onnodig; een onervaren fietshater als ik, hoefde heus niet als een pro meerdere zadels uit te proberen. Nou dus wel; drie rondjes door het dorp maakte ik op dit nieuwe zadel en hoewel ik mezelf echt een zeur vond, stond ik dus een dag later weer in de fietsenwinkel. Dit keer mét fiets en weer op het oude zadel. Opnieuw een spoor van vertwijfeling bij de verkoper en voor ik wegfietste met weer een ander zadel drukte hij me op het hart deze een kans te geven. Goed plan, want al voor ik thuis was, wilde ik de handdoek in de ring gooien. Gelukkig voor de verkoper en het zadel had ik deze wel direct voldaan, wat genoeg drempel was om direct weer terug te gaan. Wat bleek: het kostte een weekje om te wennen, maar inmiddels ben ik er toch blij mee. Dat kunnen we van die vaste ritjes naar school nog niet geheel zeggen. Alhoewel de dames steeds handiger worden en ik steeds ontspannener met ze kan fietsen. Voor me strekt die meisjeskaravaan van me zich uit en misschien dat ik dan stiekem wel een klein beetje geniet.