Maria’s Mooie Mensen 519

maria's mooie mensen

Toen oudste dochterlief bijna geboren werd, waren we maar matig voorbereid. Tuurlijk, de kasten lagen vol met luiers en kleertjes en liefde was er in overvloed, maar wat het op de wereld zetten van een mensje écht in hield, hadden we geen weet van. Slapeloze nachten, krampjes en reflux; we hadden er wel van gehoord maar er ons geen voorstelling van gemaakt. Wél had manlief al geschoten dat we vast minder tijd dan we gewend waren, zouden hebben. Daarom kocht hij vlak voor haar geboorte een heuse robotstofzuiger. Omdat het natuurlijk een dure tijd was – schaf maar eens een baby-uitzet aan en bij de eerste moest dat allemaal nieuw – ging hij voor een voordelig modelletje. Het bleek een gevalletje ‘goedkoop is duurkoop’. Het ding maakte zoveel lawaai dat wij er niet van konden slapen of elkaar niet konden verstaan. Verder had de zuiger zoveel moeite met het navigeren van zijn route dat we hem meermaals ergens vastgelopen weer vonden; hij draaide zo een half uur rondjes tussen de stoelpoten van onze eettafelstoelen en bleek bijna onmogelijk weer uit onze, overigens open, keuken te kunnen komen. Zonder enige systeem in de route duurde het zo een paar uur voordat de hele kamer eindelijk bereikt was, maar zolang ging de batterij weer niet mee. Uiteindelijk was manlief meer tijd kwijt aan het prepareren van de woonkamer, zodat de stofzuiger hier zonder mankementen doorheen kon komen, dan dat het zou kosten zelf er doorheen te gaan. Na nog geen maand was ik er wel klaar mee en ook klaar voor om gewoon die stofzuiger weer erdoor te trekken. Inmiddels zijn we nog twee kinderen en een hond verder. Inclusief alles wat daarbij hoort. Onze vloer is al jaren een uitdaging. In de tuin ligt een grote zandbak, geliefd bij de kinderen én de hond. Zand in huis is hier eerder regel dan uitzondering. De hele dag lopen wij allemaal in en uit. Even de hond eruit gooien, buiten spelen, even wat weggooien, langs de andere diertjes, heen en weer naar sport of een speeldate; onze vloer is dus zelden schoon. Met lede ogen zag ik bij vriendjes en vriendinnetjes van die zandvrije woonkamers en dat lonkte wel. Maar elke dag die twintig minuten stofzuigen leverde slechts kort resultaat en vooral verbrand eten op – ik combineer het stofzuigen door tijdgebrek nogal eens met eten koken. Dit keer besloot ik in alle rust onderzoek te doen. Avondenlang verlekkerde ik me aan het ene na het andere review-filmpje van robotstofzuigers. Ik las me in en vergeleek en verheugde me een week lang op zijn komst. Ik doopte hem alvast Harry en Harry zou mijn leven voorgoed makkelijker gaan maken. In mijn hoofd spoorde ik hem al aan: kom op Harry, daar ligt nog wat en pak je die kruimels in de keuken ook mee? Hij maakte zijn belofte meer dan waar. Hij zuigt tussen de poten van de eetkamerstoelen, gaat systematisch door het huis en nog geen driekwartier later is alles - tot en met inloopmatten en het vloerkleed aan toe! - schoon. En laat deze Harry nou ook nog eens te kunnen dweilen als de beste. Het is in één woord fantastisch. De complimentjes – ‘goed gedaan Harry!’ – klinken rijkelijk. Elke keer als hij klaar is, meldt hij dat keurig. Er is maar één minpuntje: Harry heeft een vrouwenstem.

UIT DE KRANT