Maria’s Mooie Mensen 522

Oudste dochterlief en ik kunnen in principe heel goed samen. We zijn redelijk uit hetzelfde hout gesneden en liggen over het algemeen op één lijn. Bovendien hebben we beide een sterk ‘we laten een ander in zijn waarde’-gevoel en zijn verschillen dus geen struikelblok. We houden beide van uitgebreid op de bank voor de tv hangen, eten liever iets hartigs dan iets zoets, kijken regelmatig samen met verwondering naar de jongste twee en beginnen nogal eens gezamenlijk aan één of ander vaag knutsel- of bakproject. Wij zijn van die types die uit het niets samen een vage hobby oppakken en de hele middag zitten te breien tot blijkt dat het te hoog gegrepen is uit het niets complete knuffeldieren te maken en alles ook zo weer aan de kant gooien. Ik weet dat ik op haar kan bouwen en zette haar als meisje van drie al regelmatig als hulpje met de tweeling die na haar kwam en andersom weet ook zij mij blind te vinden met al haar twijfels en vraagstukken die bij het groter worden horen. Eén ding kunnen we echt niet en dat is samen aan haar spreekbeurt werken. Waar we andere jaren relatief simpele onderwerpen als ‘het konijn’ en ‘de wandeleend’ aansneden, moest het dit jaar ‘de krant’ zijn. Een onderwerp zo complex als je het zelf wilt maken uiteraard, maar als je moeder elke dag met niks anders bezig is en de afgelopen jaren tientallen personen heeft ingewerkt in deze materie, dan is simpel houden er echt niet meer bij. Dochterlief is met haar zakelijke instelling echter van de korte metten maken. ‘Ik doe mijn spreekbeurt over de Krant. Waarom kies ik dit onderwerp? Omdat mijn ouders de baas zijn van een krant’, en op naar een volgend kopje. ‘Ja, maar’, sputter ik tegen, ‘wil je niet vertellen dat je bijna elke week mee kijkt bij ons op het werk, dat je deze zomer al eens de telefoon mocht opnemen en dat je zelf ook regelmatig in de Krant hebt gestaan?’ Resoluut werkt ze door naar een ander kopje. ‘Mama, vertel eens over het personeel, dan schrijf ik even mee’, bedenkt ze en ik vraag me dan direct af of het wel de bedoeling is dat ik haar spreekbeurt als het ware dicteer. Bovendien: wat is normaal taalgebruik voor een bijna negenjarige? Als ik haar achter Google zet voor een eigen onderzoekje naar informatie kan ik in mijn enthousiasme het niet laten haar direct te leren hoe ze meerdere tabjes naast elkaar opent en zo makkelijk informatie kan combineren tot één geheel. Maar: zou control C en dan Contol V, het knippen en plakken, en dat zelf vertellen dan wel mogen? Een middag gaat voorbij vol met teveel informatie, telkens nieuwe begrippen – ‘komkommertijd, dat moet je ook opschrijven, vinden de kinderen vast leuk’- waarna we doodmoe besluiten dat haar vader wellicht beter even mee kan kijken. Ik hoop maar dat juf de vier kantjes vol aan informatie inclusief filmpjes en materiaal van de drukker kan waarderen. Het is uit enthousiasme ontstaan, laten we het daar maar op houden.