Maria’s Mooie Mensen 538

maria's mooie mensen

Bijna 39 ben ik en tot zover ging ik zonder gaatjes door het leven. Inmiddels kan ik wel stellen dat ik een oersterk gebit heb en daarbovenop poets ik blijkbaar redelijk fanatiek. Zodra die tandenborstel aangaat, wordt de perfectionist in mij wakker en zorg ik ervoor dat tand na tand schoon aan de dag kan beginnen, dan wel de dag kan afsluiten. Niet zelden geeft de timer een dikke drie à vier minuten van poetsen aan. Enige uitzondering op dit fanatisme was de periode dat onze tweeling in mijn buik zat. Wonderlijk genoeg kon ik die tandenborstel in mijn mond toen slecht verdragen en moest ik kokhalzend al voor de twee minuten poetsen afhaken. Hoewel ik er destijds zeker van was dat die twee dames me minstens één gaatje zouden opleveren, kwam ik zonder kleerscheuren door die periode heen. Hoe anders verging het ons toen we overmoedig werden. Immers: ik had overduidelijk een paardengebit en wist hoe ik moest poetsen, dus toen er nieuwe tandenborstels nodig waren – en dan natuurlijk voor alle gezinsleden tegelijk -, besloten manlief en ik voor een goedkope variant te gaan. Natuurlijk lonkte de duurdere, maar een snelle rekensom leerde ons dat de aanschaf hiervan maal vijf, leuk in de papieren zou lopen. En tja, wie geeft er nou het equivalent van een midweek weg of meer dan een maand boodschappen aan tandenborstels uit? Nou natuurlijk niet die ene dame die al meer dan 38 jaar zonder gaatje rondloopt. We kozen voor een nieuwkomer op de tandenborstelmarkt die slechts een fractie van de dure gevestigde naam kostte. Eentje met een enorm groot voordeel: een batterij die maar liefst drie weken mee zou gaan. Want wie kent het niet: wil je even fanatiek je tanden schoon poetsen, is de batterij halverwege leeg. Loop je de rest van de dag met een half schoon en half vies gebit. Eenmaal in huis moest er natuurlijk direct gepoetst worden met deze nieuwe borstel. Argwanend keken manlief en ik elkaar aan; het was overduidelijk niet de borstel die we gewend waren. Na een aantal weken zonder opladen – drie! – maakten we voorzichtig de balans op. Nooit meer hadden we meegemaakt dat de borstel er halverwege het poetsen de brui aangaf, maar poetsen met deze nieuwe borstel bleef erg wennen. Dát constateerde mijn tandarts een bij de controle ook. Ik had mijn nieuwe krachtpatser meegenomen en zo op het oog leek het hem een prima aanschaf. Een blik in mijn mond, vertelde hem anders. Het zo gevreesde blauwe kleurtje toonde meer plak dan ooit en een allereerste gaatje werd ontdekt. Ik vroeg nog twee keer of hij echt zeker was, maar het bleek een feit: ik moest terugkomen om te boren. Manlief stuurde me direct een appje: ‘je wordt opgelicht, jij hebt nooit gaatjes’. De waarheid was toch anders. Een dikke maand later lag ik weer in de stoel. Ditmaal met een blinkend gebitje. Gepoetst met die ene dure borstel. De goedkopere borstels heb ik direct vervangen. Dat midweekje weg moet maar wachten. Van angst meende ik minstens nog twee gaatjes te voelen. Daarin stelde mijn tandarts me gerust. Of ik wel beter wilde stoken, want dit gaatje had niks met poetsen te maken, maar alles met te weinig stoken tussen de tanden.

UIT DE KRANT