Maria’s Mooie Mensen 539
Vanaf het bureaublad van mijn laptop kijken drie paar ogen me guitig aan. Is het echt alweer drie jaar geleden dat ze zo met zijn drieën, armen om elkaar en een dikke lach op hun gezicht voor me stonden? Ik weet nog wat ik dacht: ‘ik maak een foto om dit moment te vangen, zodat ik hopelijk nooit vergeet hoe fantastisch ze samen zijn.’ Ik zie ze voor me alsof ze tastbaar voor me staan; alle drie op blote voeten, zon op hun gezicht, haren los. Allemaal in een zomerjurkje en de armen bloot. Bijna hóór ik ze nog lachen. Deze zo dierbare foto maakte ik middenin de eerste lockdown. Het is drie jaar geleden dat Corona zijn intrede deed in ons land. Er volgde al snel een onzekere periode waarin het virus snel om zich heen greep. En toen die onvermijdelijke dag dat bekend werd dat we een lockdown in gingen. Nu drie jaren verder voelt het bij tijden alsof we nu pas beseffen wat er achter ons ligt: jaren vol stress en onzekerheid, continu balanceren tussen de zaak en het privéleven. Toen in februari van 2020 besloten wij net dat we zonder oppas verder konden. De kleine dames werden bijna vier en zouden vanaf die leeftijd opeens veel minder om me heen zijn. Ik zou gaan werken tijdens schooluren en eventueel ’s middags thuis doorgaan. Geen enkel benul hadden we van het feit dat ze de jaren die volgden méér thuis dan ooit zouden zijn. Ik herinner me nog de spanning om ons bedrijf: zouden we door kunnen draaien, zouden onze bezorgers nog op pad mogen, zouden we overleven? En dan nog dat thuisonderwijs; elke dag zien dat iedereen niet alleen doet wat moest, maar vooral ook dat de dames uitgedaagd, geprikkeld en vermaakt bleven. Ik moet nu stiekem wel lachen om mezelf hoe ik speurtochten uitzette door hun kamers heen – iets wat ze nu nog altijd voor elkaar doen -, hoe ik buiten in de tuin gymles gaf en hoe we ons huishouden in die tijd uitbreiden met konijnen, eenden en een hond. Maar met die ene foto op het netvlies herinner ik me ook die dagen die zich eindeloos zonder enige druk voor ons uitstrekten. Elke dag een stralend blauwe lucht en zon. Al ontzettend vroeg in het jaar liepen ze hele dagen buiten, altijd op blote voeten. Vaste prik was het schoon wassen van pikzwarte voetjes voor ze naar bed gingen. Wachten naast de brievenbus op post was al een feestje. We waren de hele dag samen en ik kan niet anders zeggen dan dat ik dat nu achteraf wel koester. Alle stress en zorgen zijn achter ons en wat dan zo knap is van ons brein: de mooie herinneringen overheersen. Onlangs vroeg ik de dames of ze nog wisten van toen ze naar de basisschool zouden gaan, maar door de lockdown niet mochten. Hoe we maanden samen thuis waren, dat ik mijn best deed les te geven. De jongste twee keken me aan alsof ze water zagen branden. Geen énkel idee waar ik het over had. Voor hun was het gewoon het leven zoals het toen was. En dat was helemaal niet zo slecht. De drie stralende koppies op mijn bureaublad herinneren me er dagelijks aan.