Maria’s Mooie Mensen 544
Onze meisjes weten over het algemeen heel goed wat ze wel of niet willen. En waar je verwacht dat drie meiden veel hetzelfde willen, kiezen ze hier duidelijk voor een eigen ding. Zo rij ik elke week van atletiek met de één naar turnen met de ander en rijdt oudste dochterlief al jaren paard. Het leuke is: geen van deze sporten zijn wat voor mij. Paarden vind ik al die jaren al eng, in turnen was ik vroeger dramatisch slecht om al niet te spreken over atletiek. Ik liep vroeger in de gymlessen standaard een rondje achter op de anderen en de leraar wachtte vaak niet eens tot ik ook over de finish was voor hij doorging met een ander onderdeel van de les. Mijn prestaties bij hoog- en ver springen waren zo ver onder de maat dat ik vaak benoemd werd tot notulist en de resultaten van mijn klasgenootjes mocht noteren. Mijn leraar merkte nooit dat ik voor al mijn klasgenootjes standaard betere afstanden en hoogtes noteerde dan ze in werkelijkheid lieten zien. Zo was er voor mij ook nog wat aan, aan zo’n gymles. Dat onze dochters zo lekker hun eigen weg kiezen, vind ik mooi om te zien. Toch heb ik vanuit ‘ervaring’ weleens mijn vraagtekens bij hun wensen. Toen oudste dochterlief al jong aan gitaarles wilde beginnen, leek me dat wel erg hoog gegrepen. Het bleek echter een gouden greep; ze leerde werken en dat het soms echt moeilijk kan zijn iets onder de knie te krijgen en inmiddels kan ze met haar negen jaar al heel goed spelen wat het plezier alleen maar vergroot. Toen haar jongste zusje niks liever wilde dan viool spelen had ik dus moeten weten dat kinderen zelf een prima keuze kunnen maken. Desondanks had ik ook hier eerst grote twijfels: viool is geen makkelijk instrument, ik kende het niet dus zou ik haar wel kunnen helpen en zou ze wel genoeg oefenen om dit onder de knie te krijgen? Ook deze dame bewees mijn ongelijk. Vanaf dag één zag ik haar stralen zodra ze de viool in handen had. Ze oefent trouw en altijd met een grote lach op haar gezicht. Haar aandachtsspanne is wel iets minder groot dan bij haar grote zus wat er nog wel eens in resulteert dat ze onder de les drukker is met de tekeningen aan de wand of de kleren van haar juf dan met haar viool, maar verder geen klagen. We – ik help haar wel trouw op weg nog – begonnen zonder strijkstok en het tokkelen klonk fantastisch. Al snel kon ze de vier noten lezen en maakte ze zich de liedjes zonder problemen eigen. We begonnen vorige week daardoor wellicht wat overmoedig aan het strijken. En hoewel ook ik weet: oefening baart kunst, schrok ik wel die eerste keer oefenen met strijkstok. Het klonk simpelweg nergens naar. Terwijl ik zelf alleen maar dacht: ‘hoe gaan we dit ooit goed krijgen?’, oefende zij met die grote lach op haar gezicht stug door, de hond altijd als trouwe fan op een stoel achter haar. Ook nu blijkt: doorzetten loont. Langzaamaan komen we op een punt dat het beter gaat klinken. Zo blijken de vioollessen ook mij nog wat te leren: het kan niet in één keer perfect.