Maria’s Mooie Mensen 547
De kleine dames waren jarig en zijn eigenlijk echt niet klein meer. Kleiner dan grote zus zijn ze nog wel altijd en met zo’n grote zus voor je aan, zijn de verjaardagswensen immer gebaseerd op wat zij al eens mocht ontvangen. Vooral onze jongste dame heeft daar een hele planning van: toen haar grote zus zeven werd kreeg zij een horloge dus die prijkte hoog op het lijstje. Er was helaas één foutje in de planning die ook mij even was ontgaan. Oudste dochterlief droeg dit horloge – met ook extra functies als een camera en spelletjes – jaren dagelijks met plezier, maar school heeft in de tussentijd besloten deze horloges te weren. De pret was dus van korte duur, maar gelukkig leert de planning ons dat we volgend jaar voor iedereen een hamster kunnen aanschaffen. Die kreeg oudste dochterlief immers ook toen ze acht werd. En laat de voorpret nog beter zijn dan de échte, dus voorlopig is er nog genoeg te genieten. Ik ben blij dat ik me nog een jaar mentaal voor kan bereiden op een huishouding met drie hamsters. Waar ik ook even tijd voor nodig had om me mentaal op voor te bereiden, was het kinderfeestje. De discussie over wat we gingen doen, sloeg dood op een patstelling tussen de speelboerderij en een goochelaar, maar omdat grote zus ook al eens de goochelaar mocht uitnodigen, won deze optie. Handig zo’n grote zus die de weg effent. Ook handig voor ons, want dan wisten wij wat we konden verwachten. Bij grote zus was de goochelshow een succes, al waren zij en haar vriendjes en vriendinnetjes in groep vijf destijds soms nét even te slim voor de meeste trucjes. Maar, zo opperden manlief en ik tevreden van tevoren tegen elkaar, de groep drie’ers die nu zouden komen, zouden er nog vól in trappen. Nou, de beste man had amper een goochelstok in zijn handen of alle mogelijke oplossingen vlogen hem om de oren. Geen truc die niet ontleed werd en zelden klonk er meer applaus dan van manlief en mij. Wat niet mee hielp was de stress om een ziek kind dat de goochelaar eigenlijk van de opvang moest halen. Het spannende achtergrondmuziekje van zijn telefoon gespeeld, werd dan ook meerdere keren onderbroken door een herkenbaar beltoontje als de opvang zich weer meldde. De anticlimax bleek groots. Met het tevoorschijn toveren van snoep – ‘hij had gewoon nog een bakje klaarstaan mama’ – scoorde hij wel punten. De nieuwe truc waar hij zelf achteraf erg tevreden over bleek, werd ontvangen met een ‘mogen we nu buiten spelen’. De goochelaar snelde naar de opvang, de kids gingen lekker naar buiten. Het voelde heel lui van ons, maar we lieten ze simpelweg een uur met elkaar buiten razen. Ze speelden verstoppertje, kookten met zijn negenen een zandtaart en overtroefden elkaar met trucs op de trampoline. Terwijl manlief en ik ons afvroegen of we niet alsnog moesten starten met spijkerpoepen en koek happen, klonk er buiten louter plezier. We lieten het ons welgevallen, pakten een stoel en keken hoe ze zich opperbest vermaakten. ‘Dit is het beste kinderfeestje ooit’, liet iemand bij de pannenkoeken vallen en daar sloten wij ons helemaal bij aan.