Maria’s Mooie Mensen 523

maria's mooie mensen

Het leven hoeft niet altijd een tien te zijn, drukte Koningin Máxima ons op het hart afgelopen weekend. Hoewel haar boodschap specifiek voor de jongeren op papier gezet was, is dit een les die we allemaal wel eens ter harte moeten nemen. Soms zit het inderdaad niet mee, loopt alles anders en kun je niet wachten om in bed te kruipen en snel weer opnieuw te beginnen. Ik vraag me wel eens af of ook ik meewerk aan het in stand houden van het ‘perfecte’ leven. Op mijn tijdlijn plaats ik nou eenmaal ook nooit de foto’s van de zenuwinzinkingen van mijn dames of het tranendal wat met regelmaat een vaste waarde in ons huishouden is. Deze column gaat ook meer over de mooie momenten van het leven dan die momenten die je liever zo snel mogelijk vergeet. Neemt niet weg dat die er niet zijn. Onze jongste twee dames namelijk, gaan regelmatig niet zo makkelijk naar school. Geloof mij maar, er is werkelijk weinig erger voor een moeder dan een huilend kind achterlaten. De momenten dat juffen ze letterlijk van mij af moeten trekken, zijn helaas talrijker dan ik zou willen. Zelf heb ik maar één maatstaf hierbij: weet ik dat ze het naar de zin hebben op school? En als het antwoord ‘ja’ is, dan moeten ze toch maar gewoon heen. Waar onze oudste dochter er niet aan moet denken om een dagje school over te slaan, ligt dat bij de jongste twee anders. Soms hebben ze zin in een dagje alleen, soms zijn ze simpelweg moe en soms kan het zoiets simpels zijn als struikelen op weg naar school waardoor de deur op slot gaat en ze uit het niets kunnen besluiten dat ze niet meer naar school willen. En daar sta je dan op de rand van het schoolplein met een kind wat uit het niets begint te huilen en te roepen dat ze écht niet wil. Omdat ook ik maar een mens ben, valt het me niet altijd mee dit soort buien op de juiste manier op te lossen. Voor zover er een juiste manier is. In mijn ideale wereld zou ik het liefst met rust en aandacht mijn huilende meisje kalm krijgen om vervolgens samen de stap naar de klas te zetten. De praktijk is echter weerbarstig. Vorige week nog besloot één van de dames bij het naderen van het schoolplein dat ze papa miste. Niet voor één gat te vangen, besloot ik snel haar nog even met manlief te bellen. Helaas, het tranendal werd niet juist kleiner, maar groter en daar stond ik weer met een meisje dat het schoolplein niet op wilde. De rust en de aandacht die ik me had voorgenomen te geven, vervlogen in mijn wanhoop deze situatie op te lossen. Ik bedacht me niet, zette kind met tranen en al roepend weer in de auto en reed zo naar manlief waar ik haar over zette in zijn auto met de woorden: ‘ik kan het niet vandaag’. Uiteindelijk kon hij haar met moeite toch enigszins rustig in de klas achterlaten. En mijn dag? Dat was dus duidelijk geen tien. Sterker nog: ik kon niet wachten tot ik in bed kon kruipen om een dag later overnieuw te beginnen. Gelukkig gingen ze toen wel zonder tranen naar school.

UIT DE KRANT

Lees ook