Mien Toentje

(On)genode gast

Wat: De tuin van Tineke en Jans


Waar: Grijpskerk


Wie: Tineke van der Feijst en Jans Middeljans


GRIJPSKERK - De Ongenode Gast geniet van een welverdiende vakantie. Waar de één gaat voor zon, zee en strand in een Zuid-Europese badplaats, zijn er ook velen die dichterbij huis hun vrije dagen door brengen. ‘Tuinlandia’ oftewel ‘Mien Toentje’ is voor velen de meest heerlijke plek om te vertoeven. Deze zomer bezocht de Streekkrant een aantal ‘toentjes’ in het Westerkwartier.


Via een smal landweggetje komen we bij een wit, sprookjesachtig huis uit. Het steekt fraai af tegen de uitgestrektheid van het Groningse platteland. We luiden ‘letterlijk’ de bel, die bestaat uit een soort koeienbel met daaraan een dik koord. Direct na het luiden komen er vijf honden aangestormd.


In de deuropening verschijnt een vrouw die nog snel een laatste korstje brood in haar mond steekt. ‘Sorry, mijn vorige afspraak liep ietsje uit,’ verontschuldigt ze zich. We stellen onszelf voor. Ze wijst naar de honden die enthousiast aan onze broeken snuffelen. ‘Leuk hé?’, zegt Tineke. Haar ogen lichten op. Ze wijst naar de kleinste van het stel. ‘De jongste is nu vier maanden. Het zijn Drentsche Patrijshonden,’ zegt ze trots. ‘Nou ja, niet allemaal, we hebben drie Patrijshonden en twee logees. Ik run sinds 2013 een hondenpension.’ Tineke leidt ons via de zij-ingang naar de tuin. De bloemen die opdoemen, vormen een regenboog aan kleuren. ‘Ik heb de tuin zelf ontworpen,’ vertelt ze trots. We wonen hier nu sinds 1987. De tuin was eerst een stuk kleiner, maar we konden later een stuk bijkopen. Enfin, waar zullen we gaan zitten? Kiezen jullie maar.’


We nemen plaats in het prieel, dat door de man van Tineke is gebouwd en door haar stijlvol is ingericht met brocante accessoires. Op de tuintafel treffen we een flinke stapel brocante en – tuintijdschriften aan. ‘Brocante is een andere passie van me,’ licht ze lachend toe. We zitten amper of de honden liggen al te dutten aan onze voeten. ‘Mijn man heeft alle bestrating in de tuin zelf gedaan en ik heb de hagen gepoot. Vanuit daar zijn we verder gegaan met het bepalen van de inrichting. De hagen zijn inmiddels aardig hoog, wat ervoor zorgt dat je hier ook lekker kunt zitten wanneer de wind optrekt en het wat koeler is.’


Tineke vertelt dat ze vroeger nog een tijdje zoogkoeien hebben gehouden, maar dat dit lastig werd vanwege de oplopende verplichtingen die hiermee gepaard gaan. Tegenwoordig houden ze enkel honden en bijen. ‘Achter de bloemenrand die we hebben gezaaid hebben we een bijenkast staan. Het honingseizoen is alweer bijna afgelopen. De bijen stoppen dan met honing maken. Zodra het seizoen voorbij is slingeren we de honing met de hand. Van de honing die dit oplevert houden we een deel zelf, we geven een aantal potjes weg en verkopen wat er overblijft.’ Van de bijensterfte merkt Tineke momenteel niet zoveel. ‘Ik denk dat voornamelijk de wilde bijen het moeilijk hebben.’ Nadat we even hebben zitten kletsen, vragen we om een rondleiding door de tuin. ‘Natuurlijk!’ Tineke gaat ons voor, de honden sjouwen achter ons aan.


Via de rozen, verbena’s en petunia’s lopen we langs een nestkast. ‘We hebben hier regelmatig nestjes, voornamelijk van musjes en mezen. We proberen de tuin ook niet te ‘perfect’ te onderhouden, de vogels en insecten moeten wel wat te eten kunnen vinden, beschutting en nestgelegenheid.’ Tineke staat ons net te vertellen over het snoeien van de sterk geurende rozen, wanneer we opmerken dat de honden zijn verdwenen. De reden hiervoor wordt al snel duidelijk. Net wanneer we de bloemenrand staan te bewonderen komen de honden ineens aangerend met iets in hun bek. ‘Mijn broodje!’ We zien hoe de twee oudste Drenten de laatste restjes kaas wegkauwen. De jongste is echter een bron van zorg. Ze rent met het aluminiumfolie nog in haar bek (de folie zat om het broodje gewikkeld), vrolijk rond. Tineke doet meerdere pogingen om hem te vangen. De fotograaf maakt foto’s. Uiteindelijk krijgen we de hond te pakken. De aluminiumfolie verdwijnt in een prullenbak waar de puppy niet bij kan. We vervolgen de rondleiding langs de hagen en een smal stenen paadje waarlangs allerlei bloemen groeien. Het voelt een beetje alsof je een sprookje instapt. Via het stenen paadje komen we weer uit bij het prieel.


‘Zo’n tuin verreist heel wat aandacht, we zijn er elke dag mee bezig. Maar het is een cadeautje om zo’n tuin te mogen onderhouden,’ aldus Tineke. Leermomentjes van vandaag: pluk de dode bloemen uit de rozen en petunia’s, op die manier komen er steeds weer nieuwe bloemen in. En daarnaast: laat nooit je handtas met broodjes open en onbemand op een tuintafel staan. 

UIT DE KRANT