Wat: Pluktuin PlukGeluk
Waar: Grijpskerk
Wie: Denise van der Molen
GRIJPSKERK – De Ongenode Gast geniet van een welverdiende vakantie. Waar de één gaat voor zon, zee en strand in een Zuid-Europese badplaats, zijn er ook velen die dichterbij huis hun vrije dagen doorbrengen. ‘Tuinlandia’ oftewel ‘Mien Toentje’ is voor velen de meest heerlijke plek om te vertoeven. Deze zomer bezocht de Streekkrant een aantal ‘toentjes’ in het Westerkwartier.
Bij aankomst kijkt een stel koeien nieuwsgierig richting de auto die het erf op is gereden. Aan weerszijden van het erf bevindt zich de steeds verder uitdijende pluktuin van Denise van der Molen. Zonnebloemen in oranje en gele tinten wiegen sloom heen en weer op een zuchtje wind. Ze worden vergezeld door rode en roze gladiolen, knalgele veldbloemen en paars-oranje dahlia’s. ‘Ik heb de bloemen in verschillende fases geplant, zodat niet alles tegelijk klaar is,’ vertelt een stralende Denise. De pluktuin bestaat dit jaar op de kop af 4 jaar. ‘Het is een uit de hand gelopen hobby. Ik houd enorm van bloemen. Via de mensen om mij heen begreep ik dat de meeste pluktuinen zich in Noord Holland en omstreken bevinden. Ik dacht, we wonen hier zo mooi, waarom zet ik hier zelf niet iets op? Ik vond het natuurlijk wel spannend. Ik vroeg me af of de mensen in de omgeving net zo enthousiast zouden zijn als ik en of het me überhaupt zou lukken om alle bloemen op te kweken,’ vertelt ze. Die angst bleek gelukkig ongegrond. Het eerste jaar stond de tuin vol in bloei en aan het einde van het seizoen was hij helemaal leeg geplukt. Wat begon met een aantal bescheiden stroken voor het tuinhuisje, is uitgegroeid tot een paar lange, brede banen. ‘Hoewel ik door het enthousiasme van de plukkers enorm veel positieve energie krijg, gaat er behoorlijk wat tijd in het onderhoud zitten. Elke dag haal ik samen met mijn schoonmoeder, die hier tegenover woont, met de hand alle slakken weg. Daarnaast is er natuurlijk de voorbereiding van de tuin, het wieden van het onkruid, de bewatering en de communicatie met de plukkers via Facebook en Instagram. Dit laatste is belangrijk omdat de groei van de bloemen samenhangt met het weer. Elk jaar zijn de openingstijden van de pluktuin daarom een beetje anders. Ik gebruik social media om dit te communiceren naar de plukkers. Ook geef ik regelmatig tips, zoals op welk moment je het beste kunt komen plukken. Op zulke warme dagen als vandaag, geef ik vaak het advies om voor 10.00 uur te komen plukken of wat later in de avond.’
Denise heeft naast de pluktuin een baan buiten de deur, ook helpt ze mee in het boerenbedrijf van haar vriend en is ze hoogzwanger van hun tweede. Om alle ballen hoog te kunnen houden ontvangt ze bij het onderhoud van de tuin inmiddels ondersteuning van drie geweldige vrijwilligers. ‘De dames komen 2 á 3 keer per maand langs om een handje te helpen in de tuin. Ik vind het zo bijzonder dat ze hier tijd voor maken. Iedereen heeft het zo druk tegenwoordig. Misschien dat mensen zich juist daarom wel aangetrokken voelen tot het werken in de tuin. Je bent bezig in de natuur en ‘hoeft’ even niets.’ Wat ze zelf het mooiste vindt aan de pluktuin? ‘Het is geweldig om kleine zaadjes tot grote kleurige bloemen te zien uitgroeien. En daarnaast geniet ik er enorm van om de plukkers te ontvangen. Ik probeer altijd even een praatje te maken en biedt hulp indien gewenst. Soms weten mensen bijvoorbeeld niet waar ze moeten beginnen met plukken omdat er zo veel keuze is. Er komen echt allerlei soorten mensen langs en dat maakt het ook zo leuk.’ We lopen net een rondje door de tuin, wanneer er een auto het erf op komt gereden. Er stappen twee dames uit van een jaar of veertig. Wanneer ze de bloemen zien beginnen ze acuut te lachen. ‘Momentje hoor.’ Denise heet de dames welkom en reikt ze een mand en een knipschaar aan. ‘Die redden zich nu wel.’ Verderop hurken de dames neer om te verdwijnen in de bloemenzee.
Van de inkomsten uit de tuin probeert Denise elk jaar weer iets extra’s te doen, zodat terugkerende plukkers zich kunnen blijven verwonderen. ‘Ik merkte dat veel plukkers hun kinderen meenamen. Hoewel die het ook erg leuk vinden, is hun spanningsboog natuurlijk korter. Daarom hebben we vorig jaar een speeltoestel neergezet, zodat kinderen kunnen spelen terwijl ouders rustig een extra rondje kunnen lopen. Ook probeer ik elk jaar andere bloemen aan de tuin toe te voegen. Mensen gaan hier met een lach op hun gezicht weer weg. Op zo’n moment is mijn missie geslaagd. Ik hoop dat ik deze geluksmomentjes nog lang voor mensen kan creëren, opdat ook zij ze weer doorgeven.’
