Mien Toentje

Mien Toentje

Wat: Landgoed Pábema

Waar: Zuidhorn

Wie: Annie Beukema & Wim Pastoor

De Ongenode Gast geniet van een welverdiende vakantie. Waar de één gaat voor zon, zee en strand in een Zuid-Europese badplaats, zijn er ook velen die dichterbij huis hun vrije dagen. ‘Tuinlandia’ oftewel ‘Mien Toentje’ is voor velen de meest heerlijke plek om te vertoeven. Deze zomer bezocht de Streekkrant een aantal ‘toentjes’ in het Westerkwartier.

Achter een glorieus pand aan de Zuiderweg in Zuidhorn, bevindt zich een compleet andere wereld in een tuin die bezoekers mee neemt in geur en kleur. Annie Beukema en Wim Pastoor zetten meer dan twintig jaar geleden voor het eerst voet in het pand en de toen nog volledig kale tuin. Inmiddels is de lege oppervlakte opgevuld met een zee aan kleuren. Bloemen, hagen en vijvers vullen het zichtveld bij de eerste stap op het landgoed. Huisje, boompje, beestje uit zich hier op een excentrieke manier.

Sinds 1998 zijn de twee eigenaren van de boerderij, na een verhuizing uit het Westen van het land. Geboren en getogen in de provincie Groningen, bleef het altijd in het achterhoofd om hier weer naar terug te keren, verteld Annie. “We hebben altijd gezegd: ‘Als we terug gaan naar het Noorden, dan kopen we een boerderij. We vinden in dit gebied weer de rust en de ruimte.” Voordat ze naar Zuidhorn verhuisden, was tuinieren niet perse een dagelijkse bezigheid bij Annie en Wim. Annie verteld over het kleine stukje tuin dat ze in de randstad bezaten. “We waren er helemaal niet intensief mee bezig. Hier in de tuin ontdekten we beiden pas hoe leuk tuinieren was. Het is heerlijk om met de handen te werken en het hoofd helemaal leeg te maken. We blijven ermee in de weer en er is altijd wel wat te doen.” Wim voegt hier aan toe: “Een stukje vormgeving en werken met natuur is wat het een mooie bezigheid maakt.”

De boerderij is in de eerste kwart van de negentiende eeuw gebouwd en kreeg in 2009 met de tuin en bijbehorende landerijen de landgoedstatus. “Het pand is een rijksmonument. Als je dat wilt verbouwen, dan heb je ook de originele en oude monumentale materialen nodig. En daarnaast kwam de tuin nog. De eerste vier jaar zijn we vrijwel alleen maar met de infrastructuur van de tuin bezig geweest.”

Om de geschiedenis van het pand door te trekken in de tuin, is deze in de Neoclassicistische stijl ingericht. “Bij gebrek aan een bestaand tuinontwerp, is er gekozen voor een tuinstijl die vaker werd toegepast in de periode dat de boerderij gebouwd werd.” Kenmerken van deze tuinstijl zijn onder andere het lijnenspel, waarin alle lijnen in de tuin parallel of loodrecht op het pand staan en waarin zichtlijnen een grote rol spelen. De tuin zit vol met vormen. Veelal strakke vormen die aansluiten bij de zichtlijnen en het oog naar een bepaald punt leidden. “Dit is ook wat de verbinding tussen de architectuur en de kunst biedt. De langste zichtlijn die hier te zien is, bedraagt wel 300 meter.”

Achter een haag, geknipt in de vorm van driehoeken en volgens bezoekers en eigenaar een unicum, bevindt zich de overtuin. Gevuld met een losse en uitbundige beplanting, waaronder rood, oranje en gele bloemen in de groene oase, is dit deel de tegenhanger van de strakke en rechte hagen. Aan het einde van de laan staat een imposante Gunnera Manicata. Annie geeft aan dat bijzondere planten en bomen steeds meer de aandacht krijgen. “Naarmate je verder gaat in het tuinieren, worden speciale en specifieke plantensoorten interessant.”

Het tuinpad volgend, opent weer een nieuwe wereld zich. Dichtbegroeide struikgewas en een plafond van takken en blaadjes geleidt de nieuwsgierige bezoeker naar een grote vijver met een klein eilandje in het midden. Langs het pad staat een varia aan bloemen en planten die hun zaadjes afgeven aan de wind, lange sprieten gras deinen langzaam in de wind. Aan de rand van de vijver bevindt zich een boothuisje dat onderdak biedt aan een bootje die rustig in het water dobbert.

Deze bijzondere tuin wordt vrij regelmatig bezocht door geïnteresseerden en liefhebbers van over de hele wereld. Annie en Wim hebben hun plek helemaal gevonden op het landgoed en de bijhorende tuinen. “Het leukste aan het tuinieren vind ik dat je in zo’n tuin voor alles wat gaat groeien, die mogelijkheid faciliteert en dat het dan zelf gaat groeien. Uiteindelijk wil je dan ook dat het een beetje een eigen leven gaat leiden, dat de natuur zichzelf verzorgt.”