week 12

Leuk vind ik dat. Nou ja, leuk: Ik vind het aardig om recensies te lezen van voorstellingen, waar ik (toch) niet heen ga. Omdat ze te ver weg zijn. Of het genre me niets lijkt. Aan redenen geen gebrek om te verhullen dat ik gewoon te lui ben om ’s avonds nog op pad te gaan. En de vaak tegenstrijdige recensies in kranten stimuleren dat, zeg ik daarbij schijnheilig, vaak ook niet. Of misschien juist wél, alleen al omdat ik denk aan de beoordelingen af te kunnen lezen wat voor persoon de recensent zèlf is. Zoals bij zure stukjes over professionele muziekuitvoeringen. Volgens mijn ietwat perfide geest zijn dat soms of misschien zelfs vaak lieden die wegens gebrek aan talent op het podium niet aan de bak kwamen. En uit frustratie degene(n), die in dat opzicht wél hun roeping hebben kunnen volgen, met hun papieren deskundigheid afkraken.

Een prachtig voorbeeld van hoezeer recensies uit verschillende kranten, als je ze naast elkaar legt, verschillen kwam ik een paar weken geleden tegen. Ze stonden op dezelfde dag in De Volkskrant met als auteur ene Patrick van den Hanenberg. Met daarnaast – in dit geval kun je gerust zeggen: daar tegenover – eentje van Jacques (vergeet niet de J.) d’Ancona, de gerenommeerd theatercriticus van het Dagblad van het Noorden. Het ging om de première van de musical Sister Act – als film beroemd geworden door Whoopi Goldberg. Deze productie van de immer zijn nek uitstekende Joop van den Ende werd door Jacques J. geroemd als ‘een topprestatie in een zalige show’, terwijl Patrick van De Volkskrant het ‘een mager scharminkel’ noemde. En waar ons noordelijke recensiekanon de creativiteit van vertaalster Martine Bijl uitbundig roemt met woorden als ‘geraffineerd geestig, kostelijk, stoutmoedig met eigentijdse taalvondsten’, hakt Patrick duchtig met de bijl op haar in met opmerkingen als dat Sister Act ‘een uiterst brave, mierzoete familiemusical is geworden. Met alle flauwiteiten die daarbij horen zoals treurige taalgrapjes en achtervolgingsscènes die te stom voor woorden zijn.’

Jammer, dat dit rubriekje al weer vol is, want als je beide krantenartikelen naast elkaar legt kun je je met nog veel meer tegenstrijdige vergelijkingen verkneukelen en je eigen ‘Theater van de Lach’ creëren. Of zal ik maar gewoon constateren dat smaken verschillen en een recensent ook maar een gewoon, misschien wel gefrustreerd mens is?

Henk Hendriks