MiniKul – week 27 ‘15

minikul

Als zelfs al de regering fors wil ingrijpen, dan moet er toch wat aan de hand zijn. Dat schijnt met pesten zo te zijn, anders gooide de overheid er niet een fikse campagne tegen aan. Met tv-spotjes, advertenties en posters. Pesten is van alle tijden. Het gebeurt veel op scholen, maar dat was vroeger ook al zo. Maar nu kennelijk toch anders. Cijfers hebben echter ook uitgewezen dat pesten op de werkvloer niet mis is. Wél misselijk, want liefst een kwart van alle werknemers schijnt structureel – dus regelmatig - door collega’s te worden gepest. Pesten gebeurt vaak door minkukels die zelf geen vrienden hebben, is ook uitgedokterd. Ik heb er, en dat zeg ik niet schijnheilig, geen enkele ervaring mee. Niet als slachtoffer en niet als dader. Ik was zeker geen heilig boontje, maar misschien is mijn leventje in dat opzicht tot dusverre wel al te harmonieus geweest.
Van de lagere school herinner ik me ook niet dat er echt werd gepest. Een roodharige kreeg hooguit ‘rottige rooie’ in het heetst van een woordenstrijd toegeroepen. En een brildrager werd wel eens ‘schele’ genoemd. Of, zonder de strekking van het woord te begrijpen, ‘brillejood’. Dan had je nog scheldwoorden als ‘dikke’, ‘lange’, ‘dunne’. Maar dat kon je amper pesten laat staan bedreigingen noemen. Zo werd dat meestal ook niet opgevat. Pesten was, zo heb ik dat althans ervaren, hooguit een uitinkje van ongenoegen of jaloezie. Niets meer en niets minder. En kwam je eens verontwaardigd thuis over zo’n opmerking, dan kreeg je in negen van de tien gevallen van je ouders te horen dat je maar moest zeggen ‘schelden doet niet zeer.’ Of ‘een mooie rooie is niet lelijk’.  Of ‘dan scheld je maar terug.’ Those were the days. Nogmaals: Dat meen ik me te herinneren.
Maar nu schijnt pesten vaak veel geraffineerder in zijn werk te gaan. Met vooral subtiele op- en aanmerkingen. Steeds maar herhaald. Gepesten worden er letterlijk en figuurlijk ziek van. Of buitengesloten. Pesten kan zelfs levens vernietigen. Cyberpesten – zoals het via de social media pesten heet - schijnt vooral onder scholieren toe te nemen. Ik schrijf hier bewust weer ‘schijnt’, want nogmaals: ik heb er geen enkele ervaring mee. Het enige pesten dat ik nu wel doe is af en toe het kaartspelletje met die naam spelen, als mijn kleinkinderen er om vragen. Maar dat doe ik dan tegen mijn zin. Want ik houd ook niet van kaartspelletjes; maar wel van mijn kleinkinderen. 
Henk Hendriks

UIT DE KRANT

Lees ook