MiniKul – week 9 ‘15

Ik lees graag. Kranten, tijdschriften en boeken. En liever van papier dan van zo’n lullig schermpje. Dat zegt veel over mijn leeftijd. Maar ook ik besef heel goed dat het informatiepatroon de laatste jaren drastisch is veranderd. Kranten zijn geen primaire nieuwsbrengers meer. Die rol is overvleugeld door tv, internet en social media. Elke scheet is allang vervluchtigd als de krant de lezer een dag later dat poepie nog weer eens laat ruiken. Maar de rol van de krant is daardoor nog lang niet uitgespeeld. Dieper in kwesties duiken, achtergronden belichten, human interest, voorlichten – dat zijn volgens mij de voornaamste taken van papieren media geworden. En dan mag u mijn voorkeur voor het knisperende papier daarbij voor lief nemen.
Liever nog dan kranten en tijdschriften lees ik echter boeken. Vooral omdat je bij fictie – verzonnen verhalen – ook je eigen fantasie kunt laten werken, je je kunt inleven. Bij waargebeurde geschiedenissen, non fictie dus,  krijg je niet alleen een goed beeld van wát er is gebeurd, maar ook de oorzaken daartoe. Je kunt achtergronden dieper tot je laten doordringen. En er begrip voor krijgen. Zoals bij ‘Kieft’, door ‘gewone lezers’ verkozen tot ‘Boek van het jaar 2014’. Daarin doet ghostwriter Michel van Egmond op indringende wijze verslag van het gevecht dat ex-topvoetballer Wim Kieft al jaren tegen zijn drugsverslaving voert. Oké, het boek werd zwaar, te zwaar vind ik, gepromoot in het veelbekeken tv-programma van VI en zal daardoor zeker & vast veel publieksstemmen hebben gekregen, maar dat laat onverlet dat het een ontroerende zelfbekentenis is geworden. En zo heel snel onder de indruk ben ik nu ook weer niet….
Het boek over Kieft zullen veel beroepsrecensenten zeker & vast geen ‘literatuur’ noemen. Dat vonden de meesten van hen wél van het door hen zwaar bejubelde boek ‘Godin, held’ van Gustaaf Peek. Opgeblazen recensiezinnen als ‘Een openhartige, aangrijpende roman over het mysterieuze en al te menselijke van de liefde’ werden opgesierd met aanprijzende kreten als ‘hartstochtelijk’, ‘opwindend’ en ‘een extreme liefde, obsessioneel’.
Ik heb het boek gelezen maar vond er niets aan. Smaken verschillen gelukkig, want anders zouden we allemaal achter dezelfde man of vrouw aanlopen. Maar, zoals in Godin, op bijna elke pagina op een tot in de finesses beschreven vrijpartij te worden getrakteerd is voor mij toch een ietsiepietsie te veel van het ‘goede’. Maar ga gerust uw gang. Dat is ook het leuke van lezen.
Henk Hendriks