Na bijna maand van ‘quarantainepech’

Op het nippertje toch nog school en Sinterklaasfeest voor Silke

ZUIDHORN - Hoeveel pech kun je hebben. Als je naar de lagere school gaat dan weet je dat je in deze gekke tijden soms zomaar eens een weekje thuis kan zitten als (veel) klasgenootjes positief zijn getest. Of bij gebrek aan meesters en juffen die ziek zijn. Maar de tienjarige Silke Schirm uit Zuidhorn heeft wel heel veel pech. Eerst haar klasgenootjes, toen haar vader, daarna haar moeder en uiteindelijk als klap op de vuurpijl werd ook Silke zelf positief getest op Corona en bleef ze bijna een maand thuis. Silke weet heel goed was ze van deze periode vindt: “Heel erg saai!!” Het Sinterklaasfeest heet vanaf nu bevrijdingsfeest.

Begin november ging het mis. Silke moest in quarantaine in verband met Coronabesmettingen onder klasgenootjes. Haar wekelijkse hockeywedstrijden en - trainingen konden niet doorgaan. En ook geen bezoek van vriendinnetjes. “Dat was echt heel erg saai. Ik keek wel veel filmpjes op YouTube en was af en toe in de tuin. Maar het is echt niet leuk. Ik wilde eigenlijk geen test doen, omdat ik daar erg tegenop zag en bang was dat het zeer zou doen. Maar als ik geen test zou doen, moest ik tien dagen thuisblijven. Ik wilde heel graag weer naar school en gaan hockeyen. Dus ging ik de test doen. Die was gelukkig negatief en ik kon weer naar school. Ik was echt heel erg blij!”

De blijdschap duurde een uurtje. Op de ochtend dat Silke haar tas had gepakt om terug te keren naar de klas, hoorde ze papa al hoesten. En papa hoest nooit. En bleek papa ook last van zijn keel te hebben. Papa, die als huisarts alle protocollen goed kent, wilde voor de zekerheid toch maar even een thuistest doen alvorens dochterlief naar school te laten gaan. En daar ging het weer mis: “Dat was helemaal niet leuk. Papa had corona en dus kon ik weer niet naar school en hockey en moest ik weer thuis blijven. Ik was echt heel verdrietig. Want mijn klasgenootjes gingen wel weer naar school. De volgende dag ging papa naar de GGD om daar een test te doen en die was ook positief. Ik moest dus echt weer thuis blijven.”

Weer geen hockey, weer geen klasgenootjes en weer de tuin in, opnieuw YouTube-filmpjes kijken en inmiddels werd opblijven toegevoegd als overlevingsstrategie. “Ik was ‘s avonds helemaal niet moe. Dus mocht ik later op bed. Maar dan lag ik nog heel lang wakker. Het werd steeds saaier.” Terwijl Silke de dagen aftelt en ziet dat de hockeycompetitie nog maar twee wedstrijden heeft waarvan ze in ieder geval nog eentje zal missen, probeert ze er maar weer het beste van te maken.” Nog drie, nog twee , nog één dagje: dán kan ik eindelijk weer naar school, moet ze ‘s avonds in bed gedacht hebben. Ze had op de vijfde dag weer een afspraak gemaakt om te testen en zag daar nu niet meer zo tegen op. “Het deed geen pijn, daar was ik heel blij om. Ze doen een kindertest.” Vol goede moed was Silke er klaar voor de test weer te doen. Maar oh nee. Wat was dat? Hoort ze dat goed? Hoest nu haar moeder? Is het echt waar? Dit kan niet!  Om een lang verhaal kort te maken. De tas kon weer in de kast, want nu was mama positief. “Dat was al de derde keer. En ik moest weer vijf dagen thuis blijven. Weer vijf saaie dagen. Er was nog maar één hockeywedstrijd als die vijf dagen voorbij waren. Ik was best weer heel verdrietig. Vooral omdat ik mijn vriendinnetjes en mijn nichtjes met mijn oom die op bezoek zouden komen allemaal moest missen. En mijn wedstrijd van hockey.” Vanaf nu bestond het leven van Silke uit het ontlopen van haar moeder. Waar moeder was, was Silke niet. Want die láátste wedstrijd, daar ging ze voor. De afsluiting van het seizoen. Geen oom, geen nichtjes, geen vriendinnetjes zien, geen lol op school maken; dat was allemaal al rot genoeg. Maar die laatste hockeywedstrijd van het seizoen. Die moest doorgaan. Die moest ze spelen. Nog één dagje volhouden en dan zou de deur naar de vrijheid weer van het slot gaan. En ja hoor, een negatieve GGD test! Het was voorbij. Ze kon weer naar buiten, naar haar vriendinnetjes en sporten.

“Maar ik dacht: wat voel ik nu? Het zou toch niet waar zijn? Ik ben toch negatief getest?  Voel ik dat echt?” Dus gaat Silke naar haar papa om te vertellen van haar lichte keelpijn. Het zou toch niet? Ze wilde er niet aan denken.  Voor de zekerheid toch maar een zelftest. En daar zag Silke wat ze nooit had willen zien: positief! “Ik was weer verdrietig, want dan zou ik ook de laatste wedstrijd van hockey missen en ik zat al zo lang thuis.” Op naar de GGD om duidelijkheid te krijgen. Die kwam er. “Die test was ook positief. Toen moest ik echt heel hard huilen. Ik kon ook mijn laatste wedstrijd niet spelen en moest nu nog langer in isolatie. In ieder geval zeven dagen en dan moet ik nog wachten tot ik geen keelpijn of een verkouden neus heb.”

Eindelijk na alle pech en bijna een maand van thuiszitten, kwam er dan ook nog een beetje geluk. Een dag voordat Sinterklaas op school kwam, waren de klachten weg en zat de laatste periode van isolatie er op. Snoepjes, pepernoten en een cadeautje van de Sint. Silke kon eindelijk de maan weer door de bomen zien schijnen.