“Het gaat nou eenmaal over leven en dood”
TYNAARLO/STREEK – Vele wensen van zieke mensen heeft hij al vervuld, maar nu mag de wensambulance met pensioen. Na vier jaar trouwe dienst is het tijd voor een modernere ambulance. En dat is nodig ook. Erik Roelfsema van de stichting Ambiance Noord-Nederland: “De vering is niet al te best, dus je wordt soms flink heen en weer geschud.” Niet ideaal bij het vervoer van zieken. Tijd voor een nieuwe dus. Dankzij een gulle gift van €55.000 van de Mont Ventoux kon de stichting afgelopen vrijdag de gloednieuwe ambulance in ontvangst nemen. Reden voor een feestje in Tynaarlo.
De taart staat klaar in de loods waar de oude wensambulance nu nog staat opgesteld. De nieuwe staat er naast en wordt nog aan het oog ontrokken door een groot, geel doek. Een rood lint maakt het af. Het grote cadeautje. Veel van de vrijwilligers zijn vandaag naar Tynaarlo gekomen om de nieuwe wensambulance te bewonderen. Onder de aanwezigen is ook oud-burgemeester van Tynaarlo, Hein Pannekoek. Nu hij met pensioen is, is hij onder meer voorzitter van de stichting. “Ik had tijdens mijn werk bij de gemeente altijd al affiniteit met de zorg. Toen ik met pensioen ging vroeg Tjerk mij, (Tjerk Hiddes, directeur UMCG Ambulancezorg, red.) of ik voorzitter wilde worden. Sterker nog, hij zei dat ik het moest doen!”
Pannekoek roemt de inzet van de vrijwilligers, die zelf allemaal werkzaam zijn in de zorg. Dat moet ook wel, want het vervoer van zulke zieke mensen moet aan strikte regels voldoen. Zo’n honderd vrijwilligers zetten zich via de Stichting Wensambulance in voor terminaal zieken in het Noorden. Naast hun gewone baan, voor nog één laatste wens. Pannekoek: “Die wensen zijn heel uiteenlopend. Zo willen sommige mensen nog een keer terug naar de plek waar ze altijd gewoond hebben, of even terug naar huis voor de verjaardag van een dochter. Of iemand heeft een kleinzoon gekregen en wil die nog graag zien.”
Gemiddeld rukt de wensambulance twee keer per maand uit. Roelfsema is nauw bij de wensen betrokken. Zelf begon hij als ambulancechauffeur, wat hij in het dagelijks leven ook is. “Of het werk zwaar is? Het is gewoon je werk. Dat gaat nou eenmaal over leven en dood, zo simpel is het. We zijn het wel gewend. Wel is het hier zo dat er voornamelijk mensen mee gaan die terminaal zijn. In de meeste gevallen is het een aflopende zaak, daarin verschilt het wel van de gemiddelde ziekenhuis rit.” De dood rijdt mee.
De Stichting Wensambulance moet het echt hebben van donaties en sponsoren. Volgens Roelfsema komt het vaak voor dat als mensen met de wensambulance zijn mee geweest hun nabestaanden oproepen geen bloemen mee te nemen naar de begrafenis, maar een schenking te doen aan de stichting. Tjerk Hiddes van UMCG Ambulancezorg: “Toen de stichting vier jaar geleden werd opgericht was er geen geld voor een gloednieuwe ambulance. Toen heb ik gezegd: zodra de mogelijkheid er is, krijgen jullie het nieuwste van het nieuwste.”
Aan die eisen voldoet de nieuwe ambulance zeker. Na een halfuur taart eten, bijkletsen en koffie drinken is het eindelijk tijd voor de onthulling, het gele doek gaat eraf. Hieronder bevindt zich een gloednieuwe ambulance. Verschillende patiëntenverenigingen hebben meegedacht over het nieuwe voertuig. Een welkome aanpassing zijn de ramen in de ambulance. Die ontbraken bij de oudere variant, maar nu kunnen de patiënten naar buiten kijken. Een afbeelding van een zonnebloem zorgt ervoor dat de ruimte een beetje opfleurt. De oude ambulance vroeg veel technisch onderhoud, wat hem ook weer duur maakte. De ‘gepensioneerde’ wensambulance krijgt een mooie plek in het museum, of wordt gebruikt ter promotie. Want; charmant is ‘ie wel.
