(On)Genode Gast 19-03-13

Datum: 15 maart

Tijd: 12.30

Plaats: Europrovyl Augustinusga

Het mag dan wel slecht gaan in de bouwsector, toch wordt er verwacht dat er de komende jaren vele vakmensen nodig zullen zijn. Vanwege de pensionering van duizenden bouwlieden ontstaan er gaten die gevuld moeten worden, en dat terwijl er steeds minder jongeren kiezen voor een technische opleiding. Om hier op in te springen organiseerde De Gouden Driehoek afgelopen vrijdag de eerste Techniekdag voor tweedeklassers van het Lauwers College in Kollum, het Singelland in Surhuisterveen en het Nordwincollege in Buitenpost. Deze leerlingen moeten nog een profielkeuze maken en daarom is dit het uitgelezen moment om de leerlingen in contact te brengen met de technische bedrijven in de regio. In totaal verleenden achttien verschillende bedrijven hun medewerking aan deze dag. In totaal gingen 250 leerlingen langs een aantal bedrijven om daarmee kennis te maken. Auto Beerda en Canvas Company (Kollum), Bouwbedrijf Van Dijk (Surhuisterveen) en Spinder Stalinrichting (Harkema) waren slechts een paar namen van de deelnemende bedrijven. De (On)genode gast nam een kijkje bij Europrovyl in Augustinusga, een bedrijf met honderd medewerkers die wekelijks voor zo’n vijftig woningen kunststof kozijnen produceren.

Veel te vroeg, want ze hadden de wind mee, kwam een groep leerlingen van het Singelland en het Lauwers College op de fiets aan bij Europrovyl. Vier meiden, zeven jongens en twee leraren lieten zich informeren over het bedrijf en de werkzaamheden. Door middel van een presentatie via Powerpoint gaf Pieter Piersma de jongeren een rondleiding door het bedrijf. ‘Wij maken ongeveer 115 kozijnen per dag, goed voor ongeveer 50 woningen per week’

De leerlingen lijken er nog niet echt een beeld bij te hebben wat er nou eigenlijk precies in het bedrijf gebeurt. ‘Wanneer gaan we nou de fabriek in?’ Fluistert een van de leerlingen naar zijn klasgenoot. Het is duidelijk dat het handwerk de jongens meer boeit.

Na de powerpointpresentatie nam Piersma de groep mee het kantoor in. Hij liet hen kennis maken met collega’s die het tekenwerk doen binnen het bedrijf. Zij ontwerpen de kozijnen op maat naar wens van de opdrachtgever. ‘Zitten jullie dan de hele dag binnen?’ Vraagt een van de jongens waarop de tekenaars lachen. ‘We zitten inderdaad veel binnen, maar zo nu en dan gaan we ook even de fabriek in. Even kijken naar de praktijk.’ De jongen lijkt tevreden met het antwoord. Na een bezoek aan de showroom loodst de productiemanager binnen het bedrijf, Peter van Wijngaarden, vervolgens via de buitenplaats naar de fabriek. Op de buitenplaats staan karren met daarop kozijnen geladen klaar voor verzending naar de klant. ‘Vroeger bestelde men tien kozijnen van dezelfde maat, waardoor het makkelijk stapelen was. Tegenwoordig wordt er per woning besteld waardoor er tien verschillende maten kozijnen op transport moeten. Dit vergt een hele andere aanpak, om dit per kar te verzenden. Daarmee zorgen we ervoor dat de installateurs van de kozijnen makkelijker te werk kunnen gaan, en dit scheelt een hoop geld.’ Van de vier meiden lijkt er slechts een echt geïnteresseerd te zijn in wat er bij het bedrijf gebeurt. Eenmaal in de fabriek maakt zij ijverig foto’s van verschillende machines. De andere meiden lijkt het weinig te boeien, zeker wanneer er in de fabriek niets meer te verstaan is van wat de rondleider te vertellen heeft. De machines maken hevig lawaai, en wie er niet met de neus bovenop staat hoort niets van de uitleg van Van Wijngaarden. De jongens, en de leraren des te meer, zijn wel erg enthousiast over wat zij horen en zien in de fabriek. ‘Dat vind ik nou mooi, werken met machines!’ zegt een van de leerlingen. Hem zien ze over een paar jaar misschien wel terug in de fabriek.