“Wie eenmaal in een verzorgingshuis zit, wordt snel vergeten”

ZUIDHORN - “Hoe vind je mijn bloem Frans?”, vraagt Martha van der Horst aan Frans Hagen, schilderdocent. Frans loopt druk heen en weer tussen de verschillende schilders, de meesten werken vanuit hun scootmobiel aan hun schilderij. In verzorgingsinstelling ‘Zonnehuis’ in Zuidhorn komen mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking eens per maand bij elkaar om onder toeziend oog van Frans te schilderen. Ze genieten er zichtbaar van, even een uitje.

Martha werkt aan een schilderij met kleurige, roze-paarse bloemen. Vanuit haar – eveneens roze - scootmobiel werkt ze ijverig aan een schilderij. “Ik hou van kleur, het moet niet te donker. Het is misschien een beetje vreemd om van jezelf te zeggen, maar ik ben een kleurrijk persoon.” Martha zit al meer vijfentwintig jaar in het verzorgingshuis. “Ze vragen me wel eens, hoe hou je het vol?” Door vrolijk te blijven dus, afleiding in vrolijke kleuren. “Ook ga ik lekker veel naar buiten. Dat moet ik wel samen met mijn vriend doen, wat mijn richtingsgevoel is heel slecht. Of ik kom ergens anders uit, of ik eindig in de sloot.” Het grootste deel van haar tijd zat Martha in het oude “Zonnehuis’, nu sinds twee jaar in het nieuwe gebouw. Er is van alles te doen, met een winkeltje en een restaurant lijkt de instelling wel wat op een klein dorp. Geweldig, zou je denken, maar Martha vindt het erg wennen. “Dan zeiden ze dat ik het gele pad moest volgen, maar het stikt hier van de gele paden!”

Dirk ter Steege zit korter in het Zonnehuis, nu een jaar of twee. Hij werkt aan een aquaduct. Wat opvalt aan zijn werk is de sfeer, de warme kleuren. Hij schildert een plaat na uit een schildersboek. “Maar ik mag er mijn eigen invulling aangeven. Kijk”, zegt hij, wijzend naar een vrouw op het aquaduct. “Ik hoef haar niet per se te schilderen, ik mag er mijn eigen invulling aangeven. Het ligt aan mijn eigen inspiratie. Ik zei al tegen mijn vrouw Antje, je moet een foto meenemen.” Dirk zit niet in een scootmobiel, hij heeft epilepsie. Het enige wat aan hem te zien is, is zijn hand die lichtjes trilt tijdens het schilderen. Dat is trouwens niet terug te zien aan zijn schilderijen, hij schildert beter dan menig geheel gezond mens. “Ik heb ook moeite met mijn evenwicht”, vertelt hij. “Ik hou ervan om te fietsen, maar dat kan niet alleen.” Hij vertelt over een zogenaamde duofiets, niet te verwarren met een tandem. “Die hebben ze hier ook te leen, het zijn als het ware twee fietsen naast elkaar. Een tijdje terug ben ik samen met mijn dochter naar Oldenhove gefietst, ongeveer acht kilometer fietsen. Terug hebben we een iets langere route genomen, dus we hebben in totaal bijna twintig kilometer gefietst.”

De cursisten genieten zichtbaar van de schilderochtend, even gezellig bijpraten en lekker bezig zijn. In mei organiseert Hagen een expositie, waar ansichtkaarten en de schilderijen zelf te koop worden aangeboden. “Met de kaarten hopen we flink wat geld binnen te krijgen. We zijn volledig afhankelijk van sponsoren. We moeten de verf en de schildersezels zelf betalen. Zo’n pot verf kost al €12,50 en er gaan er heel wat doorheen.” De Rotaryclub in Zuidhorn en die in Hoogezand sponsoren de schildersclub trouw. Meneer Niemeyer, een voormalig chirurg die door een hersenbloeding in een rolstoel is beland, regelt de sponsoring met de rotaryclub in Hoogezand. “Daar zit ik al tien jaar bij, nu niet meer als actief lid omdat ik in een verzorgingshuis zit. De club zet zich in voor allerlei goede doelen. Zo hebben we een actie gehad om polio de wereld uit te helpen. Er zijn dus hele grote, internationale acties, maar ook lokale, zoals deze.” Meneer Niemeyer houdt van de kunst van van Gogh, er hangen dan ook verschillende werken van hem, nageschilderd van de beroemde schilder. Nu schildert hij iets van Heinrich Vogeler. Ondertussen mengt ter Steege zich in het gesprek. “Was Hitler ook geen kunstenaar? Dat hoorde ik laatst van mijn familie.” Iemand merkt op dat Hitler niet zo’n beste kunstenaar was. Martha van het kleurige schilderij merkt op: “Dat had ie beter kunnen blijven doen dan de Joden vervolgen.”

Schilderdocent Frans heeft het er maar druk mee. Zijn leerlingen zitten vol vragen, maar hij doet het graag. “Neem nou meneer Niemeijer, hij was chirurg. Twee jaar geleden kreeg hij een hersenbloeding en nu zit hij hier.” Het is belangrijk dat deze mensen wat positieve aandacht krijgen. Wie eenmaal in een verzorgingshuis zit, wordt snel vergeten.”