#6 Geert Zijlstra houdt blog bij tijdens coronavirus

STREEK – De komende drie weken zit Nederland ‘op slot’. Scholen en kinderopvangcentra zijn dicht, horecagelegenheden moeten noodgedwongen hun deuren sluiten en ook sporten bij sportclubs en fitnesscentra is niet langer geoorloofd. Ook werken veel mensen deze weken thuis, om verdere verspreiding van het coronavirus te voorkomen. Eén van hen is Geert Zijlstra, verhalenverteller en muzikant in het Westerkwartier. Dagelijks schrijft hij een blog over de huidige situatie in Nederland én het Westerkwartier. Deze zijn op onze online kanalen te lezen. Tevens staat er wekelijks één blog in de papierenversie van de Streekkrant en De Krant. Vandaag verhaal nummer zes.

De eerste week ‘Thuiswerk’ is vooral wennen. Op vrijdag de 13^e (ja echt) kreeg ik het bericht om vanaf maandag niet op kantoor in Groningen te komen. Zondag de werkplek  een beetje ingericht en al snel kwam ik er achter dat dit niet geweldig was, dus op maandag eerst wat apparatuur ophalen om de werkplek beter te maken. De dinsdag werd de werkplek al flink aangesproken. Video-overleg, VPN-verbinding, chatten via Teams, het kan allemaal en werkt ook best aardig. Ondertussen merkte ik ook dat de samenleving zich aan het aanpassen was. Meer afstand houden in de winkel en de bank en veel lege kantoren. De kinderen, die maandag en dinsdag nog het idee hadden dat ze een paar extra vakantiedagen hadden gekregen, verdwenen meer en meer uit het straatbeeld. Dat kinderen het virus niet zouden verspreiden, bleek een fabel.

De agenda is ondertussen maagdelijk schoon. Geen verhoalen vertellen, geen vergaderingen en ook geen repetitieavond met Piet Buist. Het verhaal voor Radio Noord is op zaterdagochtend op 9:45 wel uitgezonden, maar dat had ik eerder thuis opgenomen. Ook dat blijkt goed te werken, maar ik was zaterdag liever eerst naar de studio gegaan en daarna naar de Dag van de Grunneger Toal. Lekker mosterdsoep en een aaierbal. Donderdag even crisis. Om 13:10 verbrak de Ziggo-verbinding en was het wachten op de monteur die 50 meter verderop wat in een verdeelkastje moest sleutelen. Om 15:00 weer beeld en geluid. Hulde. Zolang we de boodschappen nog kunnen halen, gaat het ook prima. Met afstand houden, plexiglas tussen ons en de caissière en de nutsvoorzieningen di blijven draaien, houden we het wel vol.

De komende week zal het spannend worden. Hoe gaat het aantal besmettingen groeien en kan de zorg de hoge werkdruk aan? Ik mag niet klagen in mijn mini-kantoortje in de voorkamer. De mensen in de zorg die hard moeten werken en alle persoonlijke ellende van dichtbij meemaken. Die hebben het zwaar. Dat we dat onthouden als de storm in geluwd en dat ze niet weer naar het Malieveld hoeven te gaan om hun ‘verdiende loon’ op te eisen.