Column Maria
STREEK – Maria Wijnands-Hovingh runt samen met haar man de uitgeverij achter onder andere de Streekkrant. Wekelijks schrijft zij een column in deze titel op de pagina ‘ Uit ’t hart’. Meestal over haar drie dochters (eentje van zes en een tweeling van vier jaar, maar ook wel over het werk of de actualiteit. Nu corona het land in zijn greep houdt, schrijft ze bijna dagelijks hoe zij werk en dochters combineert en hoe de angst voor corona de zorgen om haar bedrijf zich afwisselen. Van een zelfverkozen isolement tot de dilemma’s die we nu allemaal tegenkomen.
Blog 41 – donderdag 7 mei
Het mooie aan een ritme is, dat het zo lekker is dit eens helemaal om te gooien. In dit nieuwe normaal is het ‘woensdag-wisseldag’ en ruilen manlief en ik dan van plek. Maar ook een nieuw ritme kan al snel als sleur voelen en het voelt zo lekker daar even uit te stappen. Deze week is sowieso alles anders dan normaal, door de dinsdag die we gemist hebben. Onze kranten kwamen daardoor eenmalig op woensdag uit en van ritme kunnen we in deze week al niet meer spreken. Alhoewel: één dingetje lijkt al wel weer ritme te worden: het konijnenknuffelen. Ook deze donderdagochtend halen we eerst maar weer onze Pieter, Thomas en Pluisje uit het hok en doen de dames een poging te knuffelen met de arme beestjes.
Daarna komt manlief naar huis en kan ik op kantoor even het hoognodige aan de administratie recht trekken. Elke twee weken versturen wij op donderdag herinneringen voor onbetaalde facturen, maar daarvoor moet alles natuurlijk wel helemaal up-to-date zijn. Hoewel wij ook maar mens zijn en ook ons wel eens iets ontglipt, blijft het heel vervelend als er een herinnering de deur uit gaat naar iemand die net betaald heeft. Helemaal in deze tijden waarin vele ondernemers het ronduit moeilijk hebben, wil je zoveel mogelijk met elkaar in gesprek blijven en zo min mogelijk aanmanen.
Ik heb niet heel veel tijd op het werk, want vanmiddag krijgen wij zowaar bezoek. Juist nu de scholen nog niet begonnen zijn en de kinderen zelden met iemand vreemd in aanraking zijn gekomen, lijkt het een goed moment om ouwe oma – mijn oma – weer eens te zien. Ze komt naar ons, zodat ze niet na ons bezoek haar hele huis weer met desinfecterende doekjes kan afnemen en doordat het zo mooi weer is, kunnen we buiten zitten en makkelijk afstand houden. Oudste dochterlief verheugt zich enorm op dit bezoekje want ze is razend nieuwsgierig naar de grijze haren van ouwe oma. Mijn oma heeft haar hele leven haar haren geverfd en echt grijs hebben we haar nog nooit gezien. Toen ik nog jong was, vond ik het al fascinerend een oma te hebben met immer gekleurd haar, altijd een zongebruinde teint en hoge hakken aan. Ook mijn kinderen valt het blijkbaar op dat hun ouwe oma – inmiddels gelukkig wel zonder hoge hakken al kostte dat wel twee gebroken heupen voor ze aan de platte schoen wilde – er verre van ‘oma-achtig’ uit ziet. Als manlief weer naar kantoor vertrekt zodra ik thuis kom, roept oudste dochterlief hem nog na: ‘dan ga je ook niet de grijze haren van ouwe oma zien!’
Een kleine deceptie volgt als ouwe oma dan echt uitstapt. Ja, ze wordt grijzer, maar voorlopig moet de kleur nog wel uitgroeien en dus is er van een compleet grijze coupe waarop oudste dochterlief zich zo verheugd had nog geen sprake. Weinig grijs te zien voor ons, genoeg te zien voor ouwe oma. We hebben elkaar alweer twee maanden niet meer gezien, dus ze kan direct de tuin bewonderen, de konijnen en natuurlijk de kinderen. Er worden nieuwe rugtassen geshowd, nieuwe knuffels en nieuwe kettingen. Fysiek lijkt deze tijd wel wat te vragen. Ze doet natuurlijk geen boodschapjes meer, komt steeds minder in beweging en het valt me op dat dat bewegen een stuk minder makkelijk gaat. Zoals ze zelf altijd al zegt: oud worden is mooi, oud zijn is een ander verhaal. Ik ben blij dat we elkaar weer gezien hebben. Hoewel ze niet ziekelijk is ofzo, is het natuurlijk wel realiteit dat je met 84 jaar wel aan het laatste stuk van je leven bezig bent. Stel dat er wat gebeurt of dat ze weg valt, dan hebben we elkaar toch weer even gezien. Nuchter als onze familie is, gaat dat verder zonder de tranendallen die we op ‘All you Need is Love’ voorbij zien komen. We zijn gewoon blij elkaar te zien, hebben het gezellig en zwaaien haar dan ook meer dan enthousiast na als ze weer vertrekt.