Ulrum moet het zonder Kapsalon Tilman stellen
Na veertig jaar is het mooi geweest
ULRUM – “Missen, dat vind ik een groot woord”, zegt Sijke Swijghuizen. Na veertig jaar vindt ze het wel mooi geweest en daarom sluit de door haar gerunde Kapsalon Tilman op 13 april voorgoed de deuren. Ulrum moet het zonder stellen, maar niet geheel zonder haar luisterend oor. “Of mensen nog aan kunnen komen? Ik hoop het wel.”
Kapsalon Tilman is veel meer dan een kapsalon alleen. Wie er voor het eerst binnenstapt, weet even niet waar het eerst te kijken. Achter de toonbank nog de collectie tabak en sigaretten, daarnaast een aantal rekken met wenskaarten en ook een collectie snoep bevolkt de ruimte. Tel daarbij alle snuisterijen op; blikken die Sijke verzameld, vissen die zich thuis voelen tussen het snoepgoed op de tafel, en parfumflesjes, flessen badzout en badschuim naast allerhande decoraties. Het is hier een plaatje op zich en ergens lijkt de tijd stil te hebben gestaan. De spiegel met daaromheen een imposant houten ombouw en wasbak stammen nog altijd uit de begintijd, te weten 1970. “Een stukje nostalgie”, zegt ze zelf terecht.
Kapsalon Tilman werd geopend door Sijke’s eerste man. Nadat ze getrouwd zijn, volgde Sijke de kappersvakschool om haar man te helpen in de zaak. Ze maakte een moeilijke periode door toen haar man overleed. “Je moest wel door, want je moest ook inkomen hebben, maar dat was niet zo makkelijk”, blikt ze terug. “Gelukkig had ik ouders die me bleven pushen. Op dat moment vond ik het heel moeilijk, maar achteraf was het precies het steuntje in de rug wat ik in die tijd nodig had.” Ze bleef zestien jaar alleen, totdat ze uiteindelijk met Eiko trouwde. Net als haar eerste man kenden ze elkaar uit het dorp. “Ja, ik knipte hem ook”, zegt ze met een lach.
In de loop der jaren groeide de kapsalon uit tot een soort van dorpswinkeltje. “Op den duur krijg je de vraag: ‘heb je dit ook?’ en zo groeit dat. De kinderen vinden het prachtig om hier snoep te kopen. Juist dat losse snoep kopen, kan bijna nergens meer. Ik weet nog hoe leuk ik dat zelf vroeger vond. Toen ik op de middelbare school zat, konden we ook los snoep kopen bij een winkeltje hier op de hoek. Maar goed, ’t wordt allemaal een beetje anders.”
En anders wordt het. Na drieënveertig jaar, waarvan Sijke er zelf veertig jaar stond, sluit Kapsalon Tilman op 13 april voor het laatst de deuren. “Nu Eiko 65 wordt, vind ik het wel mooi geweest. Je moet een keer een streep trekken en hoewel ik het altijd met veel plezier heb gedaan, denk ik niet dat ik het ga missen.” Vooral het omgaan met mensen heeft Sijke altijd veel plezier gebracht. “Dat was altijd leuk en ís nog altijd leuk. Dat mensen heel wat vertellen zal me het meest bijblijven. Sommigen hebben verder geen uitlaatklep, dus er werd me heel wat verteld. Maar ik was ook potdicht, hoor”, zegt ze terwijl er een lach om haar mond speelt. “Soms kwam ik achter en dan zei Eiko: ‘heb je dit al gehoord’, en dan dacht ik: ‘ja, al een week geleden’. Maar ik zei altijd tegen hem: ‘ik ben geen dagblad’. Zo zit ik ook niet in elkaar.”
De zaak wordt leeggeruimd op de blikken, “want dat is mijn hobby”, en de tabakskast, “voor Eiko’s ordners”, na en dan wordt de ruimte van de kapsalon bij het huis getrokken. Vaste klanten moeten hun heil elders zoeken. “Sommigen knip ik al jaren. Waar die heen moeten? Goede vraag. Ach, overal is wel een mouw aan te passen. Binnenstappen mag altijd nog. De deur draait naar binnen, zeggen wij altijd.”
