De Waddenzee is een zingende zeehond rijker

Uitzetting zeehonden prachtig vervolg op ‘Altied wat aan ‘t Wad’
LAUWERSOOG - Het idee ontstond spontaan tijdens het ontmoetingsweekend onder de noemer ‘Altied wat aan ‘t Wad’ in Pieterburen. De gemeente De Marne wilde hét icoon van Pieterburen, Lenie ‘t Hart, een toepasselijk cadeau aanbieden. Het sponsoren van een zeehond zou vast meer op Lenie’s sympathie kunnen rekenen dan een bos bloemen. En zo geschiedde. Afgelopen vrijdag voeren ruim veertig personen mee op de boot om in totaal drie zeehonden weer in zee uit te kunnen zetten.
Wat betreft het weer betreft zat het zeker niet altijd mee in Lauwersoog, maar niemand die erover klaagde. Nadat de groep eerst werd verwelkomd met een kopje koffie in hotel Schierzicht was het daarna tijd om aan boord te gaan. De wethouders Harm-Evert Waalkens en Kor Berghuis stonden de groep even op te wachten, maar lieten het grote werk over aan burgemeester Koos Wiersma zelf. De bestuurders gingen namelijk niet aan boord. Uiteraard mocht Lenie ‘t Hart namens de Zeehondencrèche Pieterburen niet ontbreken. “Het idee is inderdaad tijdens dat weekend onstaan”, aldus Wiersma. “Wij vroegen ons af wat we Lenie cadeau konden geven voor al haar verdiensten. Een onderscheiding had ze volgens mij al en een bos bloemen of fles wijn zou het misschien ook niet helemaal zijn. We wilden een cadeau geven waar we Lenie echt blij mee konden maken en toen kozen we ervoor om een zeehond te sponsoren.”
Het idee van de gemeente De Marne kreeg zoals gezegd bijval van diverse enthousiastelingen. Wie anders dan Arie Molenhuis - ook al de drijvende kracht achter de ontmoetingsdag - werd gevraagd om hier een feestelijke dag van te maken. Wat dat betreft waren ze bij Molenhuis aan het goede adres, want hij kreeg het voor elkaar. Ook kwam het op het juiste moment, want Stichting Wadloopcentrum Pieterburen moest opnames maken voor een film over het gebied zelf en de stichting had een aantal gidsen bereid gevonden om deze dag enkele honderden meters te gaan wadlopen en daarvan opnames te maken. Molenhuis - die onlangs De Brasserie in Leens opende - zorgde ervoor dat een deel van zijn personeel ook meeging op de boot en de lunch verzorgden. Kortom, alles was tiptop geregeld.
Naast het feit dat de gemeente De Marne een zeehond wilde sponsoren, waren er nog twee betrokkenen bereid gevonden op een zeehond voor hun rekening te nemen. De eerste was Bert Schaap, alias de zanger Burdy. Voor de zingende taxichauffeur was het bovendien het ideale moment om zijn fanmagazine te verspreiden, waar zijn jubileumconcert groots werd aangekondigd. De Ulrummer, niet vies van een beetje publiciteit, had bovendien het geluk dat twee trouwe fans meegingen op de boot om de zanger met zijn eigen zeehond op de gevoelige plaat vast te leggen.  Schaap noemde zijn zeehond - hoe kan het ook anders - Burdy. Ondertussen was organisator en aanjager Molenhuis druk in de weer met van alles en nog wat. “De burgemeester vroeg mij of ik deze dag wilde regelen. Hij heeft de zeehond overigens Arie genoemd. Dat had van mij niet zo gehoeven, omdat er al een aantal Arie’s in de Waddenzee rondzwemmen. Ach, het heeft ook wel weer wat. Ik vind het in ieder geval klasse dat er zoveel mensen meegaan en de uitzetting van de drie zeehonden willen bijwonen.”
De derde sponsor was eveneens aanwezig. Anna Danhof werd geboren in Westernieland en was er lange tijd woonachtig. Pas vlak voor deze dag werd zij gevraagd om een zeehond te sponsoren en daar hoefde ze niet lang over na te denken. Danhof, eigenaar van een dansschool in Groningen, vernoemde de zeehond ook naar deze school: Addance. “Met Addance hebben we destijds opgetreden bij de reünie van begin oktober. Ik ben een Westernielandster en heb er mijn jeugd gewoond, voordat ik naar Groningen ging studeren. Mijn ouders hebben er ruim vijftig jaar gewoond en mijn broer is daarna weer in het ouderlijk huis gaan wonen. Ik werd door Arie gevraagd mee te doen voor deze dag en daar was ik zo over uit. Een unieke ervaring is dit zeker.” Danhof was overigens niet alleen, want diverse leden van haar dansschool wilden dit ook niet missen en zoonlief Jens mocht eveneens mee aan boord.
Dorpsverenigingen
Namens Stichting Wadloopcentrum Pieterburen liet voorzitter Nico Bakker, eveneens Statenlid voor de VVD in de Provinciale Staten van Groningen, zijn gezicht zien en ook hij voer mee met de boot. Siemon Niehof was samen met vrouwlief Irene eveneens present. Hij gaf aan dat het dorp Pieterburen veel te danken heeft aan de zeehondencrèche, maar dat niet alles om de crèche draait. “Het is natuurlijk wel zo dat de crèche van Lenie Pieterburen op de wereldkaart heeft gezet. In het dorp zelf speelt de crèche dan ook een speciale rol, alleen is er natuurlijk wel meer in het dorp.” Niehof moest echter ook erkennen dat de ontwikkeling door de jaren heen bij de crèche niet altijd gemakkelijk was voor alle dorpsbewoners. “De leefbaarheid tussen de toeristen en de inwoners van Pieterburen moet natuurlijk wel gewaarborgd blijven. Soms lukt dat de ene keer beter dan de andere keer. Pieterburen vaart wel bij het toerisme, maar het gaat niet altijd gemakkelijk tussen de verschillende groepen.” Niehof gaf te kennen dat Dorpsbelangen Pieterburen nog wel wat versterking kan gebruiken. “We zoeken nog enkele bestuursleden, maar het is niet gemakkelijk om deze te vinden.”
Zijn collega namens Vereniging Dorpsbelangen Westernieland was er ook, maar die had over zijn vereniging veelal positief nieuws. Hij vertelde over de binding tussen de twee dorpen. “De voetbalvereniging PWC was altijd de bindende factor tussen onze dorpen”, vertelde Theo Wijma. “Deze vereniging ging twee seizoenen geleden ter ziele en dat zagen we heel langzaam aankomen.” Het dorp werd door Molenhuis betrokken bij de grootschalige reünie van oktober jongstleden. “Op het einde raakte ik bij de organisatie wat meer betrokken, maar Arie was natuurlijk de bindende factor in het geheel. Zoals Arie ook deze dag meer dan prima heeft geregeld.” Wijma wist dan ook te vertellen dat het dorp Westernieland wat minder verdeeld is dan Pieterburen. “Wij zijn een vereniging die leeft en midden in het dorpsgebeuren staat. We weten veel voor de mensen te realiseren.”
Na al deze gesprekken was het tijd voor de schipper om het anker overboord te gooien en de drie zeehonden in hun kist op het wad te takelen. Ook moesten de betrokkenen op het wad worden getild. De loopbrug die werd uitgegooid was namelijk te kort om de mensen met droge voeten op het wad te krijgen. Burgemeester Koos Wiersma, Arie Molenhuis, Bert Schaap, Anna Danhof: allemaal moesten ze op de rug van de wadlopers om droog op het wad te worden getild. Dit leidde - uiteraard - tot veel hilariteit bij de overige belangstellenden die allemaal op de boot bleven. De zeehondjes Arie, Burdy en Addance kregen daarna hun vrijheid terug en was de missie geslaagd.
Toen de boot gekeerd was en weer richting Lauwersoog voer toonde Lenie ‘t Hart zich een blij mens. “Dit is geweldig”, stamelde ze. “Als de zeehonden gaan zwemmen, pas dan is het feest. Of ze in de groep worden opgenomen? Nou, een zeehond leeft niet in een groep. Ze liggen wel samen op een zandbank wanneer het zo uitkomt, maar hoeven niet zo nodig met een groep om te gaan. Het zijn hele vredelievende beesten, daarom hou ik ook zo van zeehonden.” ‘t Hart, ondertussen alweer 72 jaar, wilde nog niet van stoppen weten. “Ik ben er niet iedere keer bij, maar heb wel al talloze uitzettingen van zeehonden meegemaakt. En ik moet zeggen, het is iedere keer weer een feest om het te doen. Daar doe je het namelijk voor.” De oprichtster van de zeehondencrèche moest wel erkennen dat Pieterburen door de jaren heen veranderd is. “Vroeger deden we het samen met de gemeenschap, nu heeft iedereen alleen maar commerciële belangen. Daar is Pieterburen door veranderd. Ik snap de intentie dat mensen geld willen verdienen, ze hebben er ook hun ergernissen van. Echter, door die opkomende commercie is er veel haat en nijd in het dorp gekomen en dat is bijzonder jammer.” Toch eindigde ‘t Hart met een positieve noot. “Ik blijf het volhouden, want ik vind het nog altijd belangrijk dat iedere zeehond in nood wordt geholpen. Ook de vrijwilligers in het veld blijf ik een warm hart toedragen. Dáár vecht ik voor en dat houdt me scherp.”
Met andere woorden, of het nu Koos Wiersma was of Lenie ‘t Hart, ze keken ieder voor zich terug op een prachtige dag. En Arie Molenhuis? Die bewoog zich onverdroten voort. Na de reünie en de uitzetting van de zeehonden stond hij stiekem alweer te broeden op een nieuw avontuur. Een benefietconcert voor de zeehondencrèche schoot alweer door zijn hoofd. En terwijl Molenhuis’ gedachten alweer ronddwaalden, bedankten alle aanwezigen hem voor een geweldige dag.
Martijn Folkers