week 6

“Ik dacht dat jullie een dag later uit zouden komen”, kreeg ik deze week te horen toen ik een bezorgklacht aannam. Op mijn vertwijfelde ‘waarom’, had mevrouw haar antwoord al klaar. “Nou, omdat het nieuws van Beatrix natuurlijk nog mee moest op de voorpagina”, bracht ze vastberaden uit. Hét nieuws van Beatrix, het was hét nieuws van de afgelopen week. En hoewel ik in eerste instantie dacht, dat wij als huis-aan-huisblad daar niks mee te maken hebben, vraag ik me dat bij nader inzien eigenlijk af. Zo zat ik gezellig aan de koffie in Zoutkamp. In de woonkamer stond een soort van pronkkast, met uiteraard plek voor foto’s van de kleinkinderen. Tussen de persoonlijke frutsels, de glazen en foto’s stond ook prominent een mok van het koningshuis. Ja, stiekem hebben we ze allemaal een klein beetje in ons hart gesloten. Zelfs bij ons op kantoor hangt nog ergens het portret van Beatrix, toen nog met Claus. Een ritje door het gebied op de verjaardag van onze koningin verraadt ook de koningshuisgezindheid van ons allen, gezien de grote hoeveelheid vlaggen die uit zijn. Het lijkt zo groot dit nieuws, dat Koningin Beatrix aftreedt, maar stiekem is het ook heel klein. Zij is niet de koningin van al die bekende Nederlanders die zo nodig iets over haar moeten zeggen, niet de koningin van al die fotografen die vertellen hoe ze het beste op de foto uitkomt of de koningin zoals Boulevard of Shownieuws haar neerzetten; zij is de koningin van de mensen die haar, net als andersom een warm hart toedragen, die ook gewoon oma zijn, moeder zijn van een ziek kind en van al die mensen die haar portret hebben hangen, de kalender van het koningshuis een plekje op de wc hebben gegeven of nog dagelijks een borreltje drinken uit het glas met haar beeltenis. En ja, zelfs Máxima, verbleekt eigenlijk in haar schaduw. Deze hooggehakte prinses, heeft grote schoenen om te vullen. Vorig jaar beende ze door de Oostergast en bezocht het Zonnehuis. Een oudere man, dik ingepakt onder een dekbed, zat al zeker een uur te wachten, toen hij zijn moment pakte. “Máxima”, riep hij en tuurlijk had deze blonde Argentijnse een moment voor hem. Ze boog zich naar hem toe terwijl ze die ontwapenende glimlach op haar gezicht toverde. Het kon de man eigenlijk niet bekoren. “Hoe is het met uw schoonmoeder?”, was alles wat hij wilde weten.