Mien Westerkwartier, Mien Noordhörn
De Streekkrant en Mien Westerkwartier slaan de handen ineen om het prachtige Westerkwartier met haar mooie dorpen, kleine streekjes en eigen dialect uit te lichten. Tolberter Piet de Vries schreef alvast een opwarmer voor de Slag om Noordhorn die komend weekend nagespeeld wordt. Ditmaal Mien Westerkwartier, Mien Noordhorn.
Hij het zo zien herinnering aan zien jeugd, en Noordhörn nimt doar n grode ploats ien. Hij woonde noast de Duvelskolk, tegenover de Baalmhuusterweg, achter zien huus begon de Oxwerdstreek, een lange rieg boerderijen richting Nijziel. As er noar school ging kwam er altied deur Noordhörn. As klein jonkje was er an de Duvelskolk kommen te wonen. Omdat zien pabbe en mamme nogal bang waren dat er te dicht bij dat toen nog diepe gat kommen zol, haren ze bedocht dat er n wotterkop ien zat. En die was gevoarlek, as je der dicht bij kwamen dan trok er je der ien! Het mos n verschrikkelek monster wezen! Dus leefde hij al jong met gedachten aan duvels en gedrochten woar je beter moar niks met te moaken hemmen konnen. Doar wer der s nachts wel es wakker van.
As hij noar school fietste dan kwam hij twee keer per dag langs de boerderij “Norrits”. En omdat gienéén hem de betekenis van die noam vertellen kon het er dat moar an e meester op school vroagd. En die begon hem n groot verhoal te vertellen, uut de tachtegjoarege oorlog. Dat meneer Norrits met n groot leger vochten har tegen de Spanjoarden. En Norrits har dat verloren! Der waren meer as tweeduzend dooien en heul veul soldoaten waren op e vlucht sloagen en haren ien de Oxwerdstreek noar onnerdak zöcht.
En zo was zien fantasie wel met em op e loop goan. Ien gedachten har der die grote legers doar strieden zien. Woapengekletter, peerden, schilden en het droaven van die soldoaten ien groepen, het fascineerde hem nogal. Toch wer er der ok voak benauwd van, toen er op n oavend ien tweeduusteren langs de boerderij Norrits fietste zag er ze dudelek, doar liepen drie soldoaten om t huus, met heur woapens ien de vuust, het flikkerde der over. Hij wus niet hoe hard of dat er fietsen mos om thuus te kommen, zo bang was er. Thuus har der moar niks zeid, je konnen toch moeilek zeggen dat je n bangeschieter wazzen.
Toen kwam die nacht, die vrezelijke nacht. Terwiel dat elkeneen rusteg lag te sloapen heurde hij buten n geluud, hij heurde t dudelek! t Was geplons van wotter en gerinkel van metoal. Vezichteg ging er van berre of en via t achterdeel sloop er noar buten. t Was midden ien e nacht, moar hartstikke licht deur de volle moan. Allenneg konnen je niks aans onderscheiden dan wat schimmen omdat t zo misteg was. Wat er wel zag waren drie gedoanten die met n groot zwoard ien e hand die rond de Duvelskolk slopen. Ien zien angst zag er dat t weer die soldoaten waren en die prebeerden nou noatuurlek die wotterkop dood te moaken.
Aal moar weer kwam dat wotter omhoog en met n geweldeg gebrul kwam dan dat monster te veurschien. Uut zien ogen kwam vuur en zien oadem siste der over. Moar de soldoaten waren te vlug, as de wotterkop uuthoalde dan trokken ze zich n stukje terug en zo gauw as t monster eem stil was dan sloegen ze toe met heur lange zwoarden. Het was n gevecht zoas nooit n aander mens zien het. Hij stierf zowat van benauwdegheid.
Met n noodgang is er noar de sloapkoamer vlogen en het er de kop diep onder de dekens stopt. Nog aldeur heurde r t gebrul van die wotterkop en zag er t weer veur zich. Totdat er uuteindelek ien sloap vallen is. En nou is er wat op leeftied kommen en nou wiet er zeker dat de soldoaten de wotterkop doodmoakt hemmen. Want van de wotterkop en de soldoaten het gienéén ooit weer wat heurd. Allend de geschiedenis vertelt nog wat van de Duvelskolk en van de slag bie Noordhörn.
