Stoere meiden knippen laten hun vlechten afknippen
Vlechten gaan naar Stichting Haarwensen
KOLLUM - Het is een ongeschreven traditie in het basisonderwijs. Na de zomervakantie mag elk kind vertellen over wat hij of zij beleefd heeft. Een spannende vakantie naar Texel, of misschien zelfs wel naar Spanje, of misschien thuis wel een hele week bij een oom en tante op de boerderij geholpen? Op de Prins Bernhardschool in Kollum vertelde ook juf Elma Alzerda over haar belevenissen in de vakantie. Ze vertelde dat haar dochter al voor de tweede keer haar haar had laten knippen voor de Stichting Haarwensen.
Één leerlinge werd daar zo enthousiast van, dat ook zij graag haar haren wilde laten knippen voor het goede doel. Nadat Sietske Nicolai thuis om toestemming had gevraagd, vroeg de school middels een nieuwsbrief of er misschien meer meisjes waren die hun haar wilden laten doneren. Nog drie meisjes, Senne van Tetering (groep 7), Sylke Kooistra, (groep 3) Jellyne Nicolai (groep 8) meldden zich aan, waarna afgelopen dinsdag de grote dag daar was. Vier kapsters kwamen belangeloos naar de school om de meisjes van hun lange haren te ontdoen. De (On)genode gast nam een kijkje op de school. Voor de meisjes die geknipt werden was het een spannende dag. Tenminste, ze zouden het heel spannend kunnen vinden, maar eigenlijk alle vier de meisjes hebben geen last van spanning. Het zijn meer de juffen en ouders die het spannend vinden. ‘Nee, zij hebben niet zoveel last van spanning. Ze hebben hier al weken naartoe geleefd, ze hebben er lang over na kunnen denken en nu is het dan eindelijk zover. Het is nu alleen maar leuk,’ zegt één van de moeders. Voordat er geknipt kan worden is er nog wel een klein obstakel. Twee van de vier meiden hebben die ochtend nog hun haren gewassen, waardoor ze met nat haar naar school zijn gegaan. ‘Hebben jullie ook een föhn bij jullie?’ vraagt juf Elma de kapsters. ‘Een natte vlecht mogen we namelijk niet opsturen.’ Ondertussen zijn de klasgenoten van de vier meisjes allemaal verzameld in de ruimte. Zij mogen toezien hoe de schaar in de lange blonde haren van hun klasgenootjes gaat. En ze hebben nogal lang haar. Pas wanneer er een vlecht van 25 centimeter gemaakt kan worden, zijn de haren geschikt voor de Stichting Haarwensen, die er pruiken van laten maken. De haren mogen niet geverfd zijn, niet ouder dan tien jaar oud, schoon, maar niet nat. Nadat de meiden geföhnd zijn voldoen zij aan alle eisen. Er worden vier krukken neergezet, waarop de meiden plaatsnemen. Voor de toegestroomde pers en de juffen poseren zij nog één keer met hun lange haren, en dan is het grote moment daar. De kapsters halen hun scharen tevoorschijn, en knippen tegelijkertijd alle vier de vlechten af. Gelukkig blijft er voor de meisjes nog genoeg haar over op hun hoofd. ‘Er hoeft niets meer aan je te gebeuren!’ zegt een klasgenootje van Senne, ‘het staat zo ook al mooi!’ De meiden voelen wat onwennig aan hun haar. Het is niet heel kort geworden, maar wel een flink eind korter dan wat ze gewend zijn. De kapsters houden de vlechten demonstratief omhoog. Juf Elma is zo trots als een pauw, zoals ze zelf zegt. ‘Het is toch fantastisch dat vier van die jonge meiden zo stoer zijn dat zij hun haar af laten knippen voor een ander? Ik ben echt enorm trots op ze.’ De overige klasgenootjes van de meiden keren terug naar hun klassen, Sietske, Jellyne, Sylke en Senne blijven nog een tijdje. Zij kregen een compleet nieuwe coupe aangemeten. De één een boblijntje, de ander een pittig kort kapsel. In ieder geval meer dan 25 centimeter korter.
