Komt allen tesamen.
Geeske hiette ze, zo haren heur olluu heur nuumd, noar heur opoe, die uut t Zuden van Drenthe kwam. Geeske was drok ien e weer, ze haar de WC en de douche al schoon en nou was e koamer an e beurt, Geeske holt van schoon en fris. En onder t waark is ze moar met heur gedachten ien e weer, over hoe haard t almoal wel niet gijt, hoe heur leven veurbie vlugt zunder dat ze t leven vastpakken kin. Ze is frantereg ien e huud, de CD die ze net op stoan haar met Kerstliedjes het ze ofzet. “Komt allen tesamen” zong t koor, en dat kon ze nou net niet verdroagen, komt allen tesamen, net nou ze zelf zo ien e knup zit. Over n poar doagen is t al weer Kerstdoagen en ze het er nog nooit zo tegen op zien.
Geeske het n hekel an e Kerst, t is alle joaren weer t zulfde. Doags veurtied komt tante Annegien, n olle weduwe, n nicht van heur, uut Hoogeveen, en die blift dan tot noa nijjoar. Dat was al zo toen Geeske’s moeke nog leefde, noa t overlieden van Annegiens man har Moeke heur met de kerstdoagen op vezide vroagd, aans was t ol mins ja zo alenneg. En toen moeke uut de tied kommen was, nou zeuven joar leden, was Tante Annegien gewoon kommen bleven. “Da’s veur dij ok veul gezelleger ja!”
Moar gezelleg is t niet. Annegien is n olle zuurpruum die niks aans dut as jammeren en kloagen. Over Garriet, heur man, die as schoenmoaker amper de kost verdienen kon, omdat er zo’n last van rimmetiek ien e handen har, zo slim dat er host niet warken kon. En dat zij dan moar zuneg aan doen most, nooit kon er es wat of veur heur zulf. En over heur zeun, die as jongkirrel de beest van t dörp nuumd wer, omdat er niet veul goeds dee. Doarnoa wadder voaren goan, op e grote voart, en nou zag ze m zowat nooit meer. Over de regering, die allenneg moar de kleine man aanpakte. Over de huurboas, die verrekte om wat aan heur huus te doen. Over de bank, die tot op e leste cent de bedriefsschuld oflöst zien wol. Over de winkels. Die allend moar korting gaven op e spullen die heur niet paasten.
Kloagen en nog es kloagen, as Geeske der aan denkt krigt ze gewoon n roar gevuul op e borst, n zwoare druk. Kon ze die feestdoagen moar oversloagen, feestdoagen, welke gek har die noam toch ooit bedocht. As Geeske al perbeert om der wat feesteleks van te moaken, dan is e soep of te kold, of te zolt. “Wiest ja wel dat ik gien zolt hemmen mag vanwege mien bloeddruk”, Geeske heurt t heur zeggen. Harregat nog aan toe!
En dan is er ok nog Jan. Via n contactadvertenzie het ze Jan kennen leerd. Der is nog wel niks tussen heur beiden, moar ze hemmen wat met mekoar schreven en ze bennen n keer met mekoar noar de Oosterpoort west, noar n mooi concert. Jan is weduwnoar en het n poar kiender. Twee jonges en n wichtje, binnen almoal nog thuus. As ze aan Jan denkt wordt et wel waarm van binnen, hij haar alle tied veur heur en gaf heur t gevuul datter heur hoog haar.
Geeske het nooit n man had, doar is t niet van kommen, deurdat Moeke der al gauw allenneg veur stond met t winkeltje het Geeske heur al van jongsof aan metholpen en is t socioale leven der gewoon bij bleven. Ja, ze ging wel noar de zang en noar t toneel, moar zo gauw as de repetities kloar waren ging ze noar huus, want de volgende dag was t weer vroeg dag. As ze der over noadenkt denkt ze voak dat jonges heur ok wel zien moeten hemmen as n apart geval, die naargens tied veur haar.
n Vriendin van heur har heur al voak aanroaden om moar es op n datingsite te goan stoan, moar dat zag ze niet zitten. Jezulf zo ien e etalage zetten, en dan nog met n foto der bij ok, nee da’s niks veur Geeske. Ze haar zundagsoavends wel voak noar “Boer zoekt Vrouw” zitten te kieken, en ze har best wel es bie zichzulf docht om ok te goan schrieven. Moar ok dat was der gewoon niet van kommen. Is ze zo bescheiden dan?, Nou nee, dat ok niet. moar je moeten wel even over n drempel hin, en dat is t nou net.
En toen attendeerde die vriendin heur op de advertenzie ien t dagblad. “Jonge weduwnaar (agrariër) met drie kinderen zoekt kennismaking met flinke vrouw. Doel: eerst kennismaken en dan zien we wel”. Der zat wat onbeholpens ien dizze advertenzie en dat roakte heur. Dat “flinke vrouw”, dat prikkelde heur. Zoas ze heur leven lang al zörgd har, zo sprak heur dit ok wel aan. En dat “Dan zien we wel”, zo’n man har noatuurlek ok moeite met hoe of er t aanpakken mos. Eerst har ze nog n poar weken wacht, moar uuteindelek har ze toch moar n briefke schreven. En zo was t begund. Hij haar terugschreven, n briefke vol humor en doarnoa waren ze al vlug an t mailen sloagen. Dat ging vlugger en directer. Ok haren ze n poar keer tot diep ien e nacht met mekoar zitten te bellen, t waren gesprekken west woar Geeske veul over noadocht haar en woar ze söms warm van wer.
En nou har Jan heur n poar week leden beld, of ze gien zin haar om met de feestdoagen bie hum te kommen. Dan konnen ze wat meer kennis moaken en haren ze ok allebeiden wat meer aansproak. Ze wadder van schrokken en ze haar van schrik votdoalek zeid dat ze niet kon, omdat tante Annegien kommen zol. Dat kon ze toch niet moaken tegenover t olle mins. Jan har nog wel perbeerd heur te overtugen dat ze heur eigen leven haar en dat ze best n beetje aan heur zelf denken mog, moar doar was t gesprek stokt.
En nou is heur verstand met heur op e loop. Ze kon wel gek weden dat ze nee tegen Jan zeid het en an e aandere kaant kin ze t veur zichzulf niet woarmoaken om nee tegen Annegien te zeggen, aal hoe n vervelend mins as ze t ok viendt. En zo moalt ze moar deur. Moeke het heur zo biebrocht dat ze mensen ien heur weerde loaten moet, en dat ze verzichteg om goan moet met gevulens. De druk op e borst wordt al groter en ien e moag vuult t ok niet goed. Hoe moet dit, en wanneer dut ze t goed. Je kinnen Annegien niet stikken loaten. En Jan is één van e beste mensen die ze ien heur leven tegenkommen is. En die het ze n dreun veur de hasses geven.
As ze boven met de sloapkoamers aan t stofzugen is begunt er langzoam n koppien op te kommen. Eerst zacht en zeurdereg, moar dan met felle steken. Heur arms vulen ok zo zwoar en as ze even loater op e knijen veur t berre lijt om er onder te zugen, dan brekt heur rug hoast as ze weer overind komt. Ik wor gek, denkt ze, ik wor hartstikke gek. Woar is moeke nou. Woarom binnen je der nou niet, nou ik je zo neudeg heb. Ze kikt scheel van de koppien en e troanen begunnen heur over de wangen te stromen.
“Nee, gien zelfmedelieden”, denkt ze, “gien zelfmedelieden. Dat helpt niks, flink weden moet ik, flink!” Dat is één van e weinege dingen die ze overhollen het van heur pabbe. “Je moeten deurzetten”, zee er dan, “hoe zwoar of t ok is”. Hij haar t altied over de tunnel met aan t inne t licht. “t Gijt niet om jezulf” zee er dan, “moar om de mensen woar je veur warken.” Hoe langer as ze lopt te prakkezeren, hoe roadelozer as ze wordt. Ze trilt er over……. As ze bie heur eigen nachtkastje zit pakt ze t buiske met sloaptebletten. Wat zol dat heerlek weden, jezulf lekker votzakken loaten ien n eeuwege sloap……
Ze heurt datter aanbeld wordt. As n automoat lopt ze noar de trap. Ze zet n stap, n tweede… en dan ienenent zakt alles onder heur vot, ze vuult nog n harde klap achter op heur kop, dan wordt alles zwaart……….
Stil es, ze zingen! Heel mooi, heel zuver. t Is heul licht om heur toe. Ze holt de ogen weer dicht en zakt langzoam vot. Moar dan heurt ze t weer: “Komt allen tesamen”, Wat mooi, wat zuver! Argens ien heur is er wat dat zich er tegen verzet, moar dat kin niet, dit is zo mooi, zo helder. En t is zo mooi licht. Noast heur bennen allemoal lichtjes, ze zigt ze nou aal beter. t Bennen net sterren, ze flonkeren heur ien e mude. Dan heurt ze ok stemmen fluusteren. Jan. Jan is hier! En zien kiender bennen der ok, ze heurt ze dudelek. Hiel verzichteg komt ze ien e werkelekheid terug. Jan buugt zich over heur hin en aait heur verzichteg over de wang.
“Hoi meiske, mooi leggen blieven, rusteg aan moar, t is allemoal goed”.
“Jan, lieverd, woar ben ik?”
“Doe bist bij mij thuus, doe bist van e trap vallen en nou hestoe n zwoare hassenschudding, moar doe maagst hier blieven, dan moak we t hiel gezelleg.”
Ze vuult n weldoadege warmte deur heur hin trekken, ze geft zich hielemoal over aan dit heerleke gevuul. Zo zakt ze weer vot, n glimlach op e lippen.
Moar dan komt ze der weer bij en is er toch onrust ien heur ogen. “Jan? Jan?” Jan buugt zich weer noar heur toe. “Jan hoe moet dat nou met tante Annegien?”
“Stil nou moar wichtje, t komt allemoal goed. Dien tante is onderwegens hier noar toe, die kin hier over n uurke wezen. En zo goan wij met zien allen hier bij mij de feestdoagen deurbrengen. t Komt allemoal goed.”
“Ja Jan, t komt allemoal goed. Komt allen tesamen……….”
Auteur: Piet de Vries.
“As ze mij vroagen, “Woar komstoe vot”, dan zeg ik altied “uut Tolbert.” Ok al valt mien woonadres onder Zeuvenhuzen en ok al ist n prachteg dörp, ik heb alles met Tolbert en niks met Zeuvenhuzen. ( Woon ok dichter bie Tolbert). Ik ben lid van “Mien Westerkwartier”, en beheur tot het vertellercollectief van “Kom op verhoal”. De meeste verhoalen schrief ik zölf, en dat is ienmiddels n hiele prutte.”